Çok çok iyi bir roman okudum ve okurken içimde Nilüfer'in Her Yerde Kar Var şarkısı çaldı durdu hep... "Dünya oldu bana dar, neden yağdın söyle kar?"...
Bir gece, metrelerce yağan kar, bir apartman ve kısılmış insanlar, o insanların sesleri... Kendi içinde konuşan sesler başka seslere karışıyor; sırlar açığa çıkıyor, zaaflar masaya yatırılıyor, aslında birbiriyle hiç alakası olmayan apartman sakinleri kısıldıkları sığınak hapishaneye dönüşürken, bir nevi kendi zihin hapishanelerinden sızmaya başlıyorlar. Tek tek iç sesleri ile tanıyoruz romanın kahramanlarını. Yazarın ruh hallerini tasvir etme biçimini, anlatımını çok sevdim, karakterlerin gerçekçiliğini çok sevdim, konuşma seslerini, iç hesaplaşmalarını, özgünlüğünü çok çok sevdim. Kısacık ama etkileyici bir romandı bence, bi bakın derim.
..
..
Duvarlarca kitap arasında, eski bir pikaptan kahırlı şarkılar soluyarak, böyle güzel beklenir mi ölüm? Salondaki battaniyeyi üzerine çek, kedin yanına serilsin arada mırıl mırıl... Bu yüzden yaşayıp gidiyorsun Ayten teyze, söyleyeyim. Güçsüz bacakların istedikleri kadar isyan etsin, elin seğirsin. Azrail olsam her gün seyre gelirdim seni - keyifle izler giderdim."
