Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Rebecca yı tanımama vesile olan kitap.Kayısılardan başlıyor kitap o kadar iyi bir benzetme yapmış ki başta ve ya betimle harikulade.Hele ki hika-
yelerden bahsetmesi bir sonraki geceye sarkan hikaye ayrıca frankestayndan ve niceleri.Ne gezdin be dedirtti iyi ki de geziyorsun diye de bitirdi sözlerimi.O gezdikçe ben onla görüyor,duyuyor,biliyordum..Dünyanın öteki ucuna gezen gezi yazılarından söz ettiği yerler beni farklı dünyalara sürükledi.Annesinin durumu ve bi şizofreninin zorlukları yaşlandıkça çocuksu oluşları güçlü olmak yeterli mi ?Peki sizi çok seven ve çocukken sadece size sert davranan bir anne ?Nedenin bir kaç teoriyle açıklıyor fakat doğruyu o da bilmiyor ben birini seçtim sıra sizde iyi okumalarç
Bin Muhteşem Güneş,biz okurlari kız çocuğuna değer verilmediği bir döneme götürüyor. Çoğu kez sohbet aralarında duymusuzdur. Bir zamanlar kız çocukları okutulmuyordu,toplumda kiz cocuklarina yer yoktu,diri diri gömülüyorlardi.
Bir anne kız çocuğu dünyaya getirdiyse vay onun haline. Hem anaya yazık hem de çocuğa. Hani bir söz vardır 'babana bile
Not1: Bu bir inceleme değildir. Tür olarak ne olduğunu henüz ben de bilmiyorum. Bir denizkızının ruh birikintilerinden fazlası da olmayabilir.
Not2: (Hâlâ eserin konusu ya da işleyişi hakkında hiçbir fikri olmayanlar varsa) bol miktarda ipucu içerir.
Not3: Eserde geçen ve denizkızı tarafından bozuma uğratılmış cümleler ' ' ile, doğrudan alıntı
350 syf.
·
Puan vermedi
Geceye bir söz bırakmak yerine sitenin asıl amacına uygun olarak bir inceleme bırakayım.
Harlan Coben
Her ne kadar okumak için geç kaldığımı düşünsemde, hiç okumama şansızlığından kurtulmam ayrı bir şans. Polisiye roman okuyupta hala yazarı ve eseri okumayanlar ve bu tarzı okumak isteyipte başlayamayanlar için ideal bir yazar ve ideal bir kitap. Yazar, ilk gençlik yıllarının bir kurgusu olduğunu kitabın başında ifade edip sizi okuma konusunda tereddüte düşürsede, bu tereddüte sizi pişman edecek bir olay örgüsü ve sonla karşılaşacaksınız.
Kendi oluşturduğu markaya sahip eski bir model Laura ve Boston Celtics oyuncusu David iki ana karakter. Geçmişin hatalarının bugünü ve geleceği freni patlamış zihinlerle kararları ve hayatları nasıl değiştirdiğini Coben akıcı ve mükemmel bir biçemle aktarmış.
Ha çözüldü ha çözülecek diye sayfalarda yol alırken her defasında ummadığınız ve tahmini zor olaylarla, ters köşelerle karşılaşabileceğiniz ustaca bir roman.
Keyifli okumalar.
231 syf.
·
Puan vermedi
Gece,,Gündüz.. Nerede başlıyor ? Nerede bitiyor ? Bilinmez.
Kitapta geçen olayları bir yere bağdaştırmakla bir yere varamayacağınız olaylar, eylemler içerisinde geçiyor. Sizlere bir takım anlamlar katıyor fakat sonunu bir yere gelmiyor. Mesela, evden çıkıp gideceğiniz bir yeri bilirsiniz, ve sizi orada ne bekliyor onu da bilirsiniz. Burada böyle bir durum pek söz konusu değil, ve ilgiliyi çeken durumda da tam bu.
-Kızıl bir şafak, ne geceye karanlık nede gündüze aydınlık olabiliyorum. Denize vuran gün doğumu arasında kalan ince çizgide kalıveriyorum, kızıllığımla!
Keyifli okumalar.
Laiklik... Ne muazzam öneme sahip bir kavram. Din ise, oldukça hassas bir konu. Kişinin yaratıcıyla kendisi arasında yaşadığı bir durum. Ama araya giren üçüncü kişiler, din "alimleri" asırlardır varlar ve olmaya da devam edicekler. Elbette insan bir yol gösteren arar her konuda ve din de bunlardan biridir. Bu kişilerin sınırlarını
Okurken nasıl ki şarlo’nun başına türlü talihsizlikler gelir ve şarlo başından bunları savmaya çalışır ironik bir hiciv ortaya çıkar, Plume karakteri içinde benzer bir durum söz konusu diye düşündüm. Önsözde belirtildiğine göre Kafka’nın Dava’sının başkişisiyle benzerliği varmış ana karakterin - felsefi açıdan bakarsak tabii ki öyle – yine yazdığı üzere yazarın üzerinde Çin resminin derin etkisi varmış. Bu arada kitaba içkin her şeyi kapsamlı önsöz çalışması açıklıyor, oradan devam etmek istiyorum. Yazar hakkında şöyle deniyor: Siyaha ve geceye güveni tamdır. Zaten kitaplarından birinin adını da La nuit remue (Gece kımıldıyor) koymuştur. Ona göre, gece kıpırdamakta ve annesiz varlıkları doğurmaktadır. Resim yapmak da artık onun için geceyle ve boşlukla birleşmektir: ‘Geceyle birleştim/sınırsız geceyle.’****
****Gilbert Lescault, Le Monde, 23 Ekim 1984, s.19.
1210 syf.
·
Puan vermedi
(Bu oldukça uzun bir hikayedir.. Pardon, incelemedir. Hazır mısınız? :)
Durun!! Durun!!
Kalkmış olamaz tren…
Anlatacağım neden geç kaldığımı..
Yıldızlı gözlerimde neden bunca isin, yorgunluğun düştüğünü.. Bu pespaye halimi, bu yaralarımı, bırakın şu trenin kolunu tutacak mecali, tüm o yolları aşıp nasıl geldiğimi..
...
Trene bindim, Ülkeme
Derler ki, ölüm anında her şey açıklığa kavuşur. Tokugen Numataka artık bunun doğru olduğunu biliyordu. Osaka gümrük bürosundaki küçük tabutun önünde dururken, o ana kadar hiç tatmadığı kadar acı bir gerçek netleşmişti aklında. Numataka’nın dininde yaşamların birbirine bağlı olduğundan, döngülerden söz edilirdi ama Numataka’nın dinine ayıracağı zamanı olmamıştı hiç.
Gümrük yetkilileri ona, içinde doğum kayıtları ve evlat edinme belgelerinin olduğu bir zarf vermişlerdi. “Bu çocuğun hayatta olan tek akrabası sizsiniz” demişlerdi. “Sizi bulana kadar çok uğraştık.” Numataka’nın düşünceleri otuz iki yıl öncesine, o yağmurlu geceye, özürlü doğan çocuğunu ve ölen eşini bırakıp gittiği o hastane koğuşuna döndü. Artık bomboş bir gölge olan menboku— Onur— adına yapmıştı bunu.
Zarfın içinde, kağıtlarla birlikte altın bir yüzük vardı. Üzerinde Numataka’nın anlamadığı bazı yazılar kazınmıştı. Önemli değildi zaten, o sözcüklerin Numataka için artık bir anlamı yoktu. Tek oğlunu yüzüstü bırakmıştı. Şimdiyse, kaderin en acımasız oyunu onları yeniden birleştirmişti.
An gelir tükenir umutların. Ne kalmışsa avucunda geçmişe dâhil, gelecekten aciz.
Her şeyi yükleyip yüreğine gitmek istersin bu şehirden.
En çok da kendinden kaçmanın adıdır gitmek.
Oysa her kaçışında çıkmaz bir sokağın köşesinde, bir sokak lambasının altında çarpışırsın gölgenle.
Sere serpe yere savrulur valizindeki bütün yaşanmışlıklar.
Korkuların sarmaşık dallar gibi sarar tüm benliğini.
Bir çığlık atsan koca şehir ayaklansa.
Fakat çoktan geceye saklanmıştır herkes.
Elma dersen çıkar mı seni üzenler bir bir ya da armut dersen saklanırlar mı bir daha çıkmamak üzere?
Artık çoktan boyunu aşmış, hatta taşmıştır her şey.
Boğazında bir düğüm, ağlasan çözülecek belki.
Oysa senin ağlamaya bile mecalin kalmamıştır.
Zaman en iyi ilaçtır bazı yaralara, neye alışmıyor ki insan, ölüme dahi alışıyorken...
"Sözcükler yapraklar gibidir; onların çok bulunduğu yerde, anlam meyvesi pek fazla bulunmaz."
Bir distopya okuyucusu olarak okuduğum kitaplar arasında haklı yeri tahsis edeceğim bir eser...
Çok ciddi bir inceleme olmayacak bu. Yukarıda alıntıladığım cümle dışında da kitaptan alıntı yapmayacağım.
Fahrenheit 451'in ne olduğunu kitabı
Kitabın konusu şu şekilde; burjuvalardan olan rahat, sıkıcı ve toplumun kalıplarına göre hayatını sürdüren bir adamın; at yarışının olduğu gün hayatının ne kadar değiştiğini anlatıyor. Bahsedilen o olağanüstü geceye kadar hayattan hiç zevk almamış, insanlara karşı hiçbir şey hissetmemiş olan adamın, hayattaki heyecanı ve mutluluğu araması ile kendi özünü bulmasını anlatan güzel bir kitap.
Kitap kısa ve akıcı bir dille yazıldığı için kısa sürede bitti. Başlarda konu nereye bağlanacak acaba diye beklerken son sayfalarına doğru kitabı heyecanla okudum ve sonu beni çok etkiledi. Stefan Zweig"in sevdiğim özelliği; yaşanan olayları sanki ben de yaşıyormuşum gibi hissettirmesi oldu. Zweig'in okuduğum ilk kitabi olduğu için başta betimleri çok uzun gelse de kısa sürede alıştım ve duygularını bu kadar yoğun bir şekilde kağıda dökmesine hayran kaldım. Kitaptan çıkarılacak bir çok ders olduğunu ve herkesin okuması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum. Stefan Zweig ile ilk tanışma kitabım bu oldu ama kesinlikle son olmayacak... İncelememi kitapta çok beğendiğim bir söz ile bitirmek istiyorum.
Bir kez kendini bulmuş olan kişinin hayatta yitirecek bir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan herkesi anlar.
