Hayatta kapanmayacak yara yoktur. Siz sadece o yaşadığınızın gelip geçici olduğunu düşünün yeter. Siz “Ne yapalım, böyle oldu,” deyin yeter. “Zaman, dünya, kader, âlem, hayat, şimdilik bana bunu verdi, böyle verdi,” deyip geçin gidin yeter. Güçlü olmak yerine yumuşak bir dal parçası gibi eğilin, bükülün. Sonra size bunları yapan zorba gücün elinden kurtulur kurtulmaz eski halinize dönün. “Kaderinize boyun eğin” manasında değil bu söylediklerim. Zorlukları aştıktan sonra yıkılmayın diye söylüyorum. “Hayat bu,” deyin. İşte o zaman tadına varırsınız güzelliklerin. Yoksa mutsuzluktan sonra gelen mutluluğu tanımazsınız, bilemezsiniz, kendinizi mutsuzluğa hapsederek yaşar gidersiniz. Evet söylemek kolay. Yaşamak en zoru.