Pervin adlı bir hanım kızımız var. Bu kız İstanbulu o kadar sever ve gitmek ister ki, sonunda ailesinden izin alıp gider. Orada amcası vardır, onunla kalır. Ama maalesef İstanbul hiç beklediği gibi çıkmamıştır. Zamanla alışır ve ayak uydurmaya çalışır. Gönül işlerine kaptırır kendisini, bu onu ne hale getirecektir bakalım....
-Muntazam, parlak, geniş bir yer göreceğim diye beklerken boğucu, sönük, miskin bir şey karşısında bulunmak hüsranı insanı harap ediyor.
-Ne evlatlık, ne kardeşlik, ne babalık kalmış!..
Hatta ne de insanlık!
-Öyleyse elveda, elveda sana ey kalbimi ilk defa heyecan ve şiirle titretmiş olan masum aşk!