2009 yılında kaybettiğimiz Bahtiyar Vahapzade, Azerbaycan edebiyatının en önemli isimlerinden birisiydi. Türk dünyasının meşhur şairleri arasında yer alan Vahapzade benim için de Türkçenin bayraktarları arasındaydı.
‘Bu dil bizim ruhumuz, eşgimiz, canımızdır / Bu dil birbirimizle ehd-i peymanımızdır’ gibi mısralarıyla Türkçeye olan muhabbetini gayet iyi bildiğimiz Vahapzade, ömrünün mühimce bir kısmını Sovyet sömürüsü altında geçirmiş, buna rağmen bazen açık, bazen gizli Türklük sevdasından ve Türkçe davasından hiç vaz geçmemiş değerli bir şairdir.
Ömürden Sayfalar, 2000 yılında neşredilmiş bir kitap. Vahapzade’yi ve fikir dünyasını etraflıca tanımamızı sağlıyor. Kitabın giriş kısmı onun hayat hikayesinden oluşuyor. Tabii onun şahsında Sovyetler Birliği’ne bağlı olan Azerbaycan’ı da görüyoruz.
Sonraki bölümlerde ise onun muhtelif tarihlerde –ki bir kısmı bağımsızlık öncesinde- yazılmış yazılarını görüyoruz. Sanat, şiir, vatan, dil, din, tarih, edebiyat gibi alanlardaki görüşlerini paylaştığı yazıları hayli önemli. Özellikle Türkçe konusundaki hassasiyeti takdire şayan.
Beni en çok etkileyen yazısı ise Türkiye’ye ilk defa gelişini anlattığı o yazı oldu. 1960’lı yıllarda bir Sovyet gemisinde, bir Sovyet vatandaşı olarak geldiği Türkiye’nin bayrağına, bağımsızlığına büyük bir hasretle bakıyor lakin bu ilk görüşme onu hayal kırıklığına uğratıyor. Çünkü maalesef Türkiye aşkıyla yanan bu Türk evladı, Azerbaycan Türkünden de, ülkesinden bihaber insanlarla karşılaşıyor.
Vahapzade’ye, Azerbaycan’a ve dahi Türk dünyasına ilgi duyanlar için ideal bir kitap Ömürden Sayfalar.
