Her zaman onlar tarafından ihanete uğradığım ve bir köşeye atıldığımdan nefretle doldum. Onlara güveniyorum ve bütün kalbimle onlara saygı duyuyorum; ancak onlar nedense bana karşı çok ihtiyatlılar. Çekingen, alaycı bir kahkahayla beni idare etmeye çalışıyorlar, sanki kirli bir şeye dokunuyorlarmış gibi. "Acaba bu insanlar düşündükleri kadar zarifler mi?" diye merak ediyorum. Her seferinde, bana bir şekilde ihanet ediyorlar. Bir kere bile bana içlerini döküp danışmadılar. Bir kere bile bana karşı seslerini yükseltmediler veya vurmadılar. Benden neden bu kadar çok nefret ediyorlar? Ben onları hep çok sevdim. Çok, çok, çok sevdim. Ne zaman isterlerse onlar için hayatımı veririm; ancak bu insanların benden kaçıp gölgelerde gizlice "Ne sinir bozucu bir velet," gibi cümlelerle beni eleştirmelerinden ve sanki kendileri çok iyiymiş gibi iç çekip kibirlenmelerinden nefret ediyorum. Her şeyin farkındayım. Önyargılı davranmıyorum. Yalnızca neler olduğunun farkındayım. Biraz olsun anladın mı beni? Senin bile yetişkinlerin arasına katılıp bana öğüt vermen içler acısı. "Yalnızlığı öğrenmek istersen âşık olmalısın," diyen filozof haklıymış. Ah, ben aşka açım! Basit aşk sözcükleri istiyorum yalnızca. Bir kez olsun, "Seni seviyorum!" diye haykırabilecek kimse yok mu?
" En çirkin gölgelerde bile bir güzellik görüyorlardı."
Sayfa 96Kitabı okuyor
Görünür olmaktan kaçınmak gerekir. Öte yandan sadece gölgelerde toplanan bir güç sonsuza dek gölgelerde kalamaz. Bir güç olarak ortaya çıkışımız uygun an gelene kadar ertelenmelidir. Görünür olmaktan ne kadar uzak kalabilirsek o kadar gelişip kuvvetlenebiliriz. Görünür hale geldiğimizde günlerimiz sayılı olacak. Ya kısa bir sürede gizliliğe ihtiyaç duymayacak kadar yıkıcı bir güce dönüşeceğiz ya da bir anda ezilip yok edileceğiz.
Sayfa 92Kitabı okudu
Ebabil
Alıp içinde sesler uçuşan bu akşamdan
Hafızamı bir deniz kıyısına çeken yol,
Aydınlık rüyaların peşine düşen gondol
Mavi bir denizde yüzer gibi yanan şamdan.
Tuşların üstünde karanlığın heyulası
Ve birden kalbe çırpınışlar veren hâtıra.
Çekmede beni saadet dolu dünyalara
Mine parmaklarında sedalaşan hulyası.
Sıyrılmada gözlerimden yıllarca
Sayfa 162Kitabı okudu
Güz Meftun i
Yine gecenin vehmi,yine sorgularımın korkunç cevapları ve sade ıssız yalnızlık.Öyle bir meftunumki bu gece ;Belkide gururumun yenilgisiyle seni kaderimden dilenmelerim, bitkin ruhumun üzüntüsüyle kendimi kaybedip delirmelerim, gözlerim kapalı gözlerine,…görünmeyen şeylerin görüntüsünde ,gölgelerde seni seyredeceğim….M.T
Kalbim
Benim bir ormandı,
İsimsiz,asude
Bir büyük orman,
Ve gölgelerde revan..
Yapı Kredi Yayınları
Güven kazanmak için kaybetmek gibisi yoktur. Her
zaman gölgelerde. Her zaman gizli yol gösterici olarak.
Sayfa 315
"Her gece gönlümün masalını okuyorsun
Ertesi gün beni bir masal gibi unutuyorsun"
H. A. Saye
Sesime taşlar gibi kulak veriyorsun
taştansın ve duymaksızın unutuyorsun
ilkyaz sağanağı gibisin ve pencerenin uykusunu
vesvese darbeleriyle darmadağın ediyorsun
okşayışın yeşil dalı elimi
ölü yaprakların kucağına atıyorsun
şarabın ruhundan daha sapkınsın ve gözü
aleve kesip kendinden geçiriyorsun
ey kanımın bataklığının altın balığı
sarhoşluğun hoş olsun beni içiyorsun zira
sen gurubun menekşe rengi vadisisin ve gündüzü
göğsüne bastırıp söndürüyorsun
senin Furuğ'un gölgelerde kaldı soldu
onu neden saye ile (gölgeyle) karartıyorsun.
Yeterince uzun süre gölgelerde yaşadıysanız kısa sürede onları eviniz olarak adlandırırsınız .
Ve şimdi -alevlerin arkasındaki kaya çıkıntısının üzerindeki gölgelerde Eflatun benimle alay ediyor: “…mağaradaki adamlar ona bakıp, gözleri olmadan yukarı çıktı ve gözleri olmadan geri geldi diyecekler…”
Bazen hayat gizler kendini …Sımsıkı çekilmiş perdelerin ardına saklanan utangaç eviçlerinde ,kapıların ardında ,güneşin terk ettiği sokaklarda,o bıyıkaltı gülüşlerde mühürlenmiş ağızlarda ,yüze düşen gölgelerde ,ketum yüreklerde,harflerin kıvrımlarında ,kelimelerin dilsizliğinde ,sonsuz susuşlarda ,hiç düşülmeyen yollarda ,hiç beklenmedik sonlarda gizler kendini hayat…
Haydi savaşalım. Başka silahımız yoksa bile, bıçağın sabrı yeter.
Avrupalılar, bu kitabı açın, içinde bakın. Karanlık birkaç adım attıktan sonra bir ateş çevresinde toplanmış yabancıları göreceksiniz; yaklaşın ve onların dinleyin. Sizin acentelerinize ve buraları koruyan paralı askerlere layık gördükleri yazıyı tartışıyorlar.
Belki sizi görecekler ama seslerini bile alçaltmadan aralarında konuşmaya devam edecekler.
Kayıtsızlıkları sizin can evinizden vurur: Onların babaları, gölgelerde yaşayan o yaratıklar, sizin yarattıklarınız , ölü canladı: onlara ışık veren sizdiniz, onlar yalnızca size hitap ederlerdi ama siz bu zombilere cevap vermeye tenezzül etmediniz.
Onların oğulları sizi görmezden geliyor, onları ısıtan ve aydınlatan ateş size ait değil. Siz, saygılı bir mesafeyle duran siz, kendinizi kaçak, geceye özgü, işi bitmiş hissedeceksiniz.
Şimdi sıra sizde. Bir başka şafağın doğacağı bu karanlıklarda artık zombi sizsiniz.
Sayfa 21 - Versus
Karanlığın kucakladığı sokaklarda adımlarımın sesinin yankılanmadan kaybolduğunu hissediyorum. Gölgelerde kaybolmuş bir gezgin gibi bilinmezliğin kıyısında yürüyorum. Sanki üzerimi yoğun bir sis perdesi kaplamış gibi, her adımı belirsizliğe doğru atıyorum. Neden ve nereye gittiğimin önemi kayboluyor, içimdeki belirsiz çekime teslim oluyorum.