Kitabı beğendim. Okurken yer yer güldürdü yer yer acı gerçekleri yüzüme vurup düşünmeme sebep oldu.
Kısa kitaplar çoğu zaman uzun, seri seri olan kitaplardan daha çok etki bırakmıştır insanlarda. Efsuncu Baba'da o kitaplardan birisidir şüphesiz benim için.
Yazar, uzun yıllardan beri süregelen halkın cahil kalan ve önüne çıkan en küçük bir işarete, batıl inanca inanıp hayatıni ona göre şekillendiren, dininden bir haber olan kesiminin bu açığını mizahî bir dille anlatmış. Kitabı ise herkesin biraz detaylı düşünerek öngörebileceği bir ters köşe ile noktalandırmış.
İzahı olmayan şeylerin mizahı olur derler ama her şeyin bir izahı olabilir. Mesela halkı öyle cahil bırakan, körü körüne her şeye inanabilecek hâle getiren sebep nedir? Buna sebep olan birileri midir yoksa halk farkında olmadan mı kendine bu kötülüğü yapmaktadır?
Karakter tiplemelerine gelecek olursak kitapta öyle çok fazla karakter yoktur. Yukarıda bahsettiğim cahil insan tiplemesi Enveri beye verilmiştir. Enveri beyin sürekli yanında dolaşan iki Ermeni delikanlı olan Agop ve Kirkor da bu tiplemeye benzemektedir ama Enveri daha ön plandadır. Kitapta önemli diyebileceğimiz bir de Enveri beyin kızıyla evlenmek isteyen Nurullah Hasip vardır. O ise kızını ona vermek istemeyen Enveri beyin ne kadar batıl inançlı birisi olduğunu bildiği için ona bir oyun oynayarak kendi avucunun içine alır ve amacına ulaşır.
Her ne kadar Efsuncu Baba mizahi yönü önde olan bir kitap olsa da insanlığın gerçeklerine her zaman gülüp geçemeyiz. O yüzden izahı olmayan şeylerin mizahını yapmaktansa, o izahı kazıyıp çıkarmalıyız diye düşünüyorum.
Şemseddin Sami edebiyatımıza ilk telif /yerli roman olma özelliğini kazandıran kitabını bitirmiş bulunmaktayım. Kitap bu dönemde Hadika gazetesinde tefrika edilmiş sonradan kitap şeklinde basılmıştır. Teknik yönü zayıf olan kitap yazarın benimsediği romantizmin akımıyla zenginleşmiştir.
Eserin
Sürücü Koltuğu bu sorulara “evet”
