— Evet, evet tam tersi olur sanıyordum; bir insan gerçekten âşık olursa, aşkını hepsine dağıtmaktansa, tek birisine yoğunlaştırdığını, bütün öteki kadınların yok olduklarını, değerlerini yitirdiklerini sanırdım... Ama bak, saçlarının siyahlığına inen güneşin şu vuruşuna bak!
— Hayır; göreceksin, sana açıklayabilirsem, göreceksin. Kuşkusuz sen ayrımında olmadan ne şuna ne buna, kadına, soyuta âşıktın; Eugenia'yı görünce, bu soyut somutlaştı ve kadın kadınlaştı ve sen ona âşık oldun ve şimdi onu bırakıp gitmeden, onda hemen hemen bütün kadınlara âşık oluyorsun ve karşı cinsin hepsine âşık oluyorsun. Şu halde soyuttan somuta, somuttan karşı cinse, kadından bir kadına ve bir kadından kadınlara geçtin.
— İşte bir metafizik!
— Metafizik değilse, aşk nedir?
— Hadi canım sen de!
— Özellikle senin için. Senin bütün aşkın yalnızca beyinsel ya da söyledikleri gibi kafadan.
— Sen öyle san... –diye haykırdı Augusto biraz alınmış ve keyifsizce, çünkü aşkının yalnızca kafadan olması, yüreğinin derinliklerini sızlattı.
— Beni daha da zorlarsan, senin salt bir düşünce, kurgusal bir birey olduğunu söylerim...
— Başka insanlar gibi benim de âşık olabileceğime inanmıyor musun?..
— Gerçekten âşıksın, buna inanıyorum, yalnızca kafadan. Aşık olduğunu sanıyorsun sen...
— Bu, âşık olduğunu sanmaktan başka bir şey değilse, âşık olmak nedir ki?
— Ah dostum ah! Bu sandığından daha da karışık!..
— Peki söyle bana, bir insanın gerçekten âşık olması, salt âşık olduğunu sanmaması nasıl anlaşılır?
Sayfa 57 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Bir anıyı bir şehre bağlayan
hat üzerinde
Kendine kıvrılmış, kendine kurumuş
yapraklar iyileşemez
Ömür boş yere çıkılan bir yolculuğu anlatır
yanlış bir yere uğramaktır sonbahar
hışırdayan rüzgardır
yaprak hışırdamaz.
Boğuk bir bakışın oluyor senin
Bir girdap derinliğinde kayboluyor gibiyim
Yok gibi yaşamak bu kalkıp kurtulmak gibi kalabalıktan
Durma bana türkü söyle Anadolu olsun
Susuz dudak gibi çatlak olsun
Karanfil gibi olsun kara çiçek gibi solgun yüzün
Durmadan akıyor kalbim ayaklarına bana karanlık bakma
Ağıyorum bir karanlık karayel saçlarına
Çekme ülkemden nar yangını gözlerini
Beni bu kentten kurtar beni yalnız ko git beni
Arıyorum arıyorum o ilk çağ ırmaklarında sedef ellerini
Susmam seni ürkütmesin içimde çağlar var bilmelisin
Katı bir yalnızlık bu bilmelisin
Kaçmam kendimi bulmam ben senden yoksunum iyi bilmelisin.
Şu yalnızlık çıkmazında önümde niye sen varsın
Niye her şey bir anda kayıyor sen kayıyorsun
Kalbim niçin bu kadar yabancı sen niye yoksun
Birsam yüklü geceleri içimden atamıyorum
Niye bunları bir anda unutamıyorum
Hadi tut ellerimden gök gibi ölü kadar yalnızım.
Sayfa 60 - İz Yayıncılık | Yok Gibi Yaşamak *bir mısra değil tümüyle güzelsin..
Merhaba ben acı…
İçinize kalbinizden girer, oraya yerleşir, uzun süre sizinle kalırım. Bir tedavim yok. Bir kere beni içiniz aldığınız zaman, beni içinizden çıkarmanız çok zor olacaktır, bilirsiniz. Beni içinize almanız için kalbinizi açmanız yeterli olacaktır. Bir insana, bir duruma, bir yere kabinizi açtığınız an sonunuz kaçınılmazdır. Ben,
Bir gün Celâl Hoca’nın Soğanağa’daki evinde O’nunla sohbetteydim. Şimdi hatırlayamadığım başkaları da vardı. Bulunduğumuz odaya orta yaşlarda, heybetli bir adam girdi. Celâl Hoca, bu yeni geleni:
“-Bu benim kayınbiraderim Hafız Cevdet Efendi’dir. Kendisi Şişli Câmii imamıdır. Bak Kadir Bey, bunda senin işine yarayacak mühim bir hâtıra var.”
Sayfa 406 - Sebil YayıneviKitabı okudu
.... ama yine de... son satırda yasada suç olmayan bir biçimde suçluyordu beni.
Nasıl?
Dedim ya duygusaldı... Kadınca bir şey... Doğrudan bana hitaben, kağıdın altında bir not vardı.
Söyle hadi... ne yazmıştı?
“Ruhumu öpmeyi unuttun!”...
.
