En olmadık yerde oluruna bırakılmıştı hep. Yüzsüzlüğünden tükürülecek bir yüzü bile kalmayan insanlar tanımıştı. Onların neden bu kadar karaktersizleştiğini düşündü. Acaba o çoğunluk haklıydı da azınlıkta kalanlar mı suçluydu? Seçimlerimizi yaparken hep yanlışa mı düşürüyordu hayat bizi? Neden hep aradıklarımızı kaybedip, aramadıklarımızı buluyorduk? Umutla beklerken, umutlar azalıp azalıp, yok olmaya başladığında, aramaktan vazgeçip bulduğumuza razı oluyorduk. Razı olduğumuza tam alışmaya başladığımızda ise aradığımız kişi karşımıza çıkıyordu. Allak bullak oluyordu her şey. Ve biz düzeni düzensizliğe tercih ediyorduk çoğu zaman. Bu yüzden beklediğimizi hak etmediği yere gönderiyor, razı olduğumuzla, hiç de razı olmadığımız bir hayat sürüyorduk. YA ÜMİTLERİMİZ ERKEN BİTİYORDU, YA BEKLEDİKLERİMİZ GEÇ GELİYORDU...
Sayfa 23Kitabı okudu
"Bu köyden misin hemşerim?" dedim.
"Değiliz bu köyden amma, buralı olduk sayılır. Yirmi senedir burda hamallık ederim."
"Buralı sayılırsın."
"Sayanlar da var, saymayanlar da."
Amma da köye düşmüşüm ha! Şöyle aydınlık cevap veren birine rastlamayacak mıyım bu köyde?
"Köyünüz güzel ama..."
"Gününe bağlı. Güzel günü olur, cigaran, paran varsa... Ocak yanarsa... Çorba pişerse, yük çıkarsa... Tıngırın varsa... Keyfin gıcırsa..."
"Doğru, her şey şarta bağlı şunun şurasında."
"Şartsız şurtsuz yaşayanlar da var."
"Var, var ama..."
"Ölüm de var arkada, ölüm. Şu köşkün sahibi de ölecek. Şu horoz da." Göğsüne vurdu: "Şu ben de" Yüzüme baktı: "Şu sen de..."
"Doğru, doğru ama," dedim, "yine fark var."
"Nede? Ölüden ölüye mi?" dedi.
Şaşkınlığıma geldi:
"Öyle ya," dedim.
"Yok yok!" dedi. "Ölüden ölüye fark yok; canlıdan canlıya fark var."
Düşündüm: Domuzuna haklıydı. İçimden, "Vay anasını!" dedim. Sanki "Vay anasını!" dediğimi duymuş gibi yüzüme bakıp;
"Ya!.." dedi.
"Ben de onu söylemek istiyordum ya, canlıdan canlıya fark domuzuna," dedim.
"O var," dedi. "Amenna!"
"Küçükken anneme mezarlıktan korkuyorum dediğimde; Ölüden değil, diriden kork demişti. Zamanla anladım ki annem yine haklıydı."
Mace biran evvel buradan uzaklaşmak yönünde hissettiği ani panikle Ducati'sinin gidonunu sıktı. Belki de annesi haklıydı. Belki bir daha hiçbir zaman Polis olamayacaktı. Belki de şimdiki hali olabileceğinin en iyisiydi.
Bana göre aşk, çaresiz bir hayalgücü ile doğan ve tüm dünyaya yayılan bir saplantıdan ibaretti. İnsanlar; aşk, romantizm, ruh ikizini bulmak ve diğer tüm saçma şeyleri koyabilirdi adına. Peki ben ne düşünüyordum? Benim zihnimde aşk, bir çeşit sonsuza dek mutlu kandırmacası içinde, insanın yalnız kalma korkusuyla savaşmak için kendi kendine yarattığı bir şeydi. Hormonlar, biyoloji ve kimyadan ibaretti...
Romantik tarzda kitaplar basan yayınevleri haklıydı; ruh ikizi diye birşey gerçekten vardı. Anlamadıkları şeyse şuydu; ruh ikizini bulmak yıkım demek olabilirdi bazen.
ÖnsözdenKitabı okudu
Bugün, sokakta ayrı ayrı, birbiriyle kavga etmiş iki arkadaşıma rastladım. İkisi de kavgayı anlattı. İkisi de haklıydı, sonuna kadar haklıydı. Başka şeyler ya da olayların farklı yüzlerini görmüş olduklarından değil. Hayır: Her ikiside olayları harfiyen nasıl olduysa öyle görüyor, aynı kıstasla değerlendiriyordu; ama her biri farklı bir şey görüyordu, dolayısıyla haklıydı.
Gerçeğin varlığında bu ikilik karşısında şaşırıp kaldım.
Sayfa 271
''Yaa Umutçuğum, bak bu böyle olmayacak.'' dedi ve ''kendini bitirdin, bari bizi bitirme'' diye devam etti. Olayı tam anlamadığımı söyleyip konuyu biraz açmasını rica ettim.
''Allah aşkına şu haline bi bak,şu sırtına,şortuna,göğsüne,şu elindeki poşete bi bak. Görmüyor musun abi senin vizyonun yok. Hadi seni geçtik, sen bizim yanımızda dolaştığın müddetçe bize de bu plajdan bi ekmek çıkmayacak, sayende doyasıya bi yaz aşkı yaşayamayacağız.'' diye kalbini kırarcasına konuştu.
Aslında haklıydı. Evet belki vizyonum yoktu. Ama kocaman sevgi dolu bir kalbim vardı.Ve şimdi kırılmıştı. Gözyaşlarımı dizginleyerek ''Haklı sebeplerim var!'' dedim. Kayalardan denize balıklama atlarken suya göğüs üstü düşüp pişmiştim ve göğsüm üç gündür kırmızı-mor karışımı bir renk almıştı. Sadece sırtımdaki değil burnum ve bacaklarımdaki derilerde soyulmuştu. Ve şorta gelince; iki beden büyük olması, suya atlarken kayıp çıkması, sahilde otururken paçamın arasından...Neyse... Evet bende biliyorum bunlar görüntü itibariyle çok çirkin olabilir ama ben denize girdiğimde içine hava dolup şişme yapsın da boğulma olasılığım asgariye insin diye tıpkı bir kurnaz gibi, tıpkı bir sinsi gibi ince hesaplar yaparak büyük almıştım o şortu. Bu haklı sebeplerimi açıkladım. Ne diyecekler? Hiç bir şey diyemediler. ''Bundan sonra da yalvarsanız da durmam'' diyerek çekip gittim.
Sayfa 93Kitabı okudu
Sıra bana gelmişti. Sanki yıllar sürdü iyi bir damar bulmak. Benim oğlanlar çoğu insandan farklı olarak pek yüzeyde takılmazlar. Damarı bulunca iğneyi çakıp koydum. Ali haklıydı. En iyi orgazmını alıp o duyguyu yirmiyle çarpsan bile yanına yaklaşamazsın bu hazzın.
Sayfa 19
“Dünyayı yerinden oynatmak için bir dayanak noktası dileyen adam haklıydı. Bizim gibiler, çok genç yaştan başlayarak kendilerini yazının tılsımına inandıranlar, kitaplardan oluşan bir dayanak noktası yaratmıştık kendimize, ondan bir biçimde yoksun kalsak sonsuz bir boşluğa yuvarlanacak, uzayda kaybolan astronotlara dönüşecektik. Nasıl geçerdi günler, aylar, yıllar, kitapsız? İpin ucunu kaçırmaz, hastalanmaz, yanmaz mıydık?”
