Veysel Celebi
@hazretinsan
Annem yüzüme çocuğunu öldürmüşüm gibi bakıyor, belki de gerçekten çocuğunu öldürdüm.
Adıyaman Üniversitesi
53 okur puanı
Aralık 2017 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
En iyi anlarımda bile, ben hep hüzünlenirim.
Sayfa 59Kitabı okudu
Çok tuhaftı! Ağlayamadım; ama ruhum paramparça olmuştu.
Sayfa 57Kitabı okudu
Sevgiye ihtiyaç duyduğunu fark etmemişti bile. Şimdi de bilmiyordu bunu. Sadece sevginin nasıl ifade edildiğini görmüş, yüreği hoplamış ve ne kadar güzel, yüce ve muhteşem bir şey olduğunu düşünmüştü.
Sayfa 18Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Kendini unutup aç gözlerle kıza baktı. Karşısında yaşamaya değer bir şey vardı işte; kazanmak için savaşmaya, mücadele etmeye ve evet, uğruna ölmeye. Kitaplar haklıydı. Dünyada böyle kadınlar da vardı. Karşısındaki onlardan biriydi.
Sayfa 13Kitabı okudu
Yüzünüz her zaman yaşadıklarınızın aynasıdır.
Sayfa 8Kitabı okudu
Herkes kendi talihinin mimarıdır.
Sayfa 7Kitabı okudu
Dünya şahit olmanın yolu ise, maceranın kendisinden başka bir şey değildi. Yaşanılanlar, görülenler ve öğrenilenler ne kadar acı olursa olsun, macera insanoğlu için büyük bir nimetti. Çünkü dünyadaki en büyük mutluluk, bu Dünya'nın şahidi olmaktı.
Sayfa 125Kitabı okudu
Bu dünyada insanların korktuğu tek şey öğrenmekti. Acıyı, susuzluğu, açlığı ve üzüntüyü öğrenmek onların uykularını kaçırıyor, bu yüzden daha rahat döşeklere, daha leziz yemeklere ve daha neşeli dostlara sığınıyorlardı. Dünyaya olan kayıtsızlıkları bazan o kerteye varıyordu ki, kendilerine altın ve gümüşten, zevk ve safadan, lezzet ve şehvetten bir âlem kurup, keder ve ızdırap fikirlerinin kafalarına girmesine izin vermiyorlardı.
Sayfa 124Kitabı okudu
“Mesela, kendiniz hakkında hiçbir şey anlatmayabilirdiniz, ama o zaman beni sizi tanıma mutluluğundan mahrum bırakmış ve bu mutluluktan da büyük bir şeyden, kendimi denemekten alıkoymuş olurdunuz.
Yardım edin bana Milena, söylediğimden fazlasını anlayın.
Sayfa 37Kitabı okudu
Doğar doğmaz ölmeye başlarız.
Sayfa 7Kitabı okudu
“Sevgi yeterince gerçekti, acı da öyle.”
“bir şeyler öldü onda. O yıldan sonra, başı hep öne eğik dolaşıyordu sanki, gelecek darbeleri beklercesine.”
Bir Alman dergisinde nörolojik bellekle ilgili bir yazı okumuştu. Mesela el, okşadığı teni yıllar sonra bile hatırlama özelliğine sahipti.
Sayfa 95Kitabı okudu
Aslında, şeylerin kendileri, bizi mutlu veya mutsuz kılmazlar, aksine bunu yapan, onlardan edindiğimiz izlenimler ve yanlış algılamalardır. Cimri ihtiyar hazinesini kimsenin göremeyeceği yere saklar: Her yerde kendisini fakir olarak tanıtır ama içten içe zenginliğe sevinmektedir. Komşulardan biri hazinesini bulur ve onu çalar. Peki cimri ihtiyar hazinesinin çalındığını anlayana kadar, hırsız, onun hazinesi ile mutlu olmasını engeller mi ? Ve başına gelen felaketten haberdar olmaksızın ölmesi durumunda, son nefesinde dünyaya sahip olduğunu düşünmez mi? Aynı şeyi sevgilisinin kendisini aldattığını bilmeyen adam için de söyleyebiliriz. Eğer aldatıldığını farkına varmazsa sevgilisinin kollarında hayatının en mesut anlarını yaşamaya devam edecektir. Demek ki hakiki şeyler veya gerçekler, mutluluğumuz ile mutsuzluğumuz arasında çizgi olamazlar, sadece, kararsız bilincimizin bir tasavvurudurlar. Bilge insan için mutluluk veya mutsuzluk arasında bir gark yoktur, sadece aptallar ve budalalar mutlu oldukları için sevinirler.
Sayfa 292Kitabı okudu
