Önsöz - Stefan Zweig
¶
Son yıllarda sık yaşadığımız olaylar bizlere sevdiğimiz bir insana veda etmek gibi güç ve üzücü bir gerçeğin altından kalkabilmeyi öğretti. Başka ülkelere sığınmış, dışlanmış sayısız dostumuza, kendimizi adadığımız çevreye, evimize, mülkümüze ve güven içindeki bir yaşama her geçen gün gittikçe daha sık veda etmiyor muyuz? Neler yitirdik ve daha neler yitireceğiz? Dostlarımız ölümlerle, yüreksizliğimizle yaşamımızdan uzaklaştılar. Günün birinde adaletin kaba gücü yeneceğine ve barış dolu yepyeni bir dünyanın doğacağına inanan insanlar bu inançlarını giderek yitirmedi mi? Bizler o kadar çok düş kırıklığı yaşadık ki heyecan ve coşkuyla yeni bir geleceği ümit edemiyoruz. Geçmişi unutmak, olup bitenlerin üzerinde durmamak, yeni olumsuzluklarla yılmamak ve geride kalan her şeyi silip atmak için, içgüdümüzle beynimize hâkim olmayı da başaramıyoruz. Kimi anlarda da yüreğimiz bazı şeyleri çabucak ve kesin biçimde unutmamızı engelliyor. Az bulunur, geri dönmeyecek ve yeri doldurulamayacak bir insanı yitirdiğimizde hem hüzünleniyoruz, hem de ezilmiş yüreğimiz böyle anlarda duygulanabildiği, acı çektiği için, bize çok yakın, eşsiz bir insanı aniden alıp götüren yazgıya öfke duyabildiğimiz için mutlu oluyoruz.
¶
Sayfa 7 - Everest, Türkçesi: Ahmet Arpad, Modern Klasikler, 2018Kitabı okudu
Unutmak mı?
Bütün basit insanlarda olduğu gibi, kederden sevince, heyecandan sükûnete geçiyor ve bütün kadınlar gibi her şeyi çabucak unutuyordu.
Sayfa 41Kitabı okudu
_Bazı insanlar kendi güneş sistemlerinde yaşarlar. Onları orada ziyaret etmek gerekir.
_En derin denizlerde boğula boğula becerirsin tek bir nefesle yaşamayı. En yüksek uçurumlardan düşerken öğrenirsin uçmayı. En derin yaralarla başlar en derin gülücükler.
_Sevdiğiniz insanları düşünüyorsunuz, ama daha derine inin, sonunda sevdiğinizin onlar
Unutmak İyi mi, Kötü mü ?
Aaa unutmuşum!”, “Sakın unutma ha!” tarzı sözleri çok duymuş yahut çok kullanmışızdır. Sahi unutmak nedir?
Unutmak bazen rahmettir; en acı anlarımızda o acının hiç geçmeyeceğini düşünürüz. Derin bir hüzün çıkmazı içinde çırpınıp dururken, bizi sevenler tarafından gelir ilk teselli: “Sabret, geçecek…” Aradan zaman geçer, yara kabuk tutar.