İnsan yıllar sonra anlıyor bunu,
Acılar işlemeye başlayınca içine,
Derinden derine duydukça kahrı,
Uzayan gecelerde,
Ateş basınca her yanını,
Çareler tükenince,
Yok, olunca umutlar,
Bir sızı; ince ince,
En derine inince
Söyleyin Leyla’ya beni unutsun
Sakallı berber, işini bitirip giderken, “Meraklanma beyim! Burası Hazreti Yusuf makamıdır... Yusuf Peygamber de yedi yıl zindanda yattı, kahpe şerrine uğradı da” demiştir. Yusuf Peygamberden bu zamana kadar dünyada her şey, akıl durduracak derecede değiştiği halde, bugün, yirminci asırda, mahpusluk yine de aynı kalmış, demek ki, gökyüzünde, denizaltinda insan zekâsı, henüz mahpushaneden daha korkunç bir işkence bulamamıştı. Dipdiri bir adamı, sınırsız ihtirasları, hayal etmek gücü, öfkesi, aşkı, evlat sevgisi, çalışma
yetenekleriyle bir yere kapatıyorlar. Orada, bazen tek başına, bazen kendisi gibi kıstırılmış, umutsuz, öfkeli arkadaşlarıyla beraber yüzüstü bırakıyorlar. Kapılarının anahtarlarını da, köyüne gitmek elinde olduğu halde, gönül rızasıyla burada kalan İbrahim gibi hayvanlara teslimederek... İnsan kardeşliği... Şefaat... Af... Hep masal... Kapatanlarla kapatılanlar arasındaki düşmanlık yırtıcı hayvanları bile ürkütür.
Sayfa 381
Söyleyin Leyla'ya Beni Unutsun
Söyleyin Leyla'ya beni unutsun...
Hiç yaşamamış gibi her şeyi,
Güneşi hiç görmemiş gibi,
Seyretmemiş gibi mehtabı, yıldızları,
Bana söz vermemiş gibi.
Dayanamaz bütün bunlara biliyorum,
Yalan, der başka bir şey demez,
Kötü söz söylemez,
O bilmez kini,
Sadece çeke çeke ağlar içini,
Söyleyin Leyla'ya beni unutsun...
Sayfa 68 - ÖtükenKitabı okudu
İnsanların içinde
Unuttuk biz olmayı,
Yalnızlığa alıştık,
Bir küstük bir barıştık,
Mutsuzlukta birbirimizle yarıştık...
Adı yasak, unvanımın, sanımın,
Aşk uğruna, pahası ne kanımın?
Bir kuş kadar kıymeti yok canımın,
Ömrün varsa, daha kırk yıl üz beni...
Sayfa 14Kitabı okudu
“Bir silah namlusunu dayayıp şakağıma
Ölsem bir şafak vakti, böyle yaşayacağıma”
Sayfa 94Kitabı okudu
Dedi ki: Acaba, kim şifa bulmuş,
Düşüp de, sevdanın sarhoşluğuna?
Sandım, kalp yerine, taş oturtulmuş,
Hilkât’te, göğsünün, sol boşluğuna...
Sayfa 86Kitabı okudu
Nazım Hikmet mektubunda İbrahim Balaban'dan bahsediyor.
Bizim burada ressam Berber İbrahim vardı ya, resmi inanılmayacak, akla sığmayacak kadar ilerletti. Ben de gözlerim sulana sulana halkımın büyük istidatlarından birine örnek olan bu hadise karşısında hazdan ve bahtiyarlıktan böbür böbürleniyorum.
Everest pdfKitabı okudu
Kirpikleri yüreğime batardı, nasıl anlatsam
Yüzüme çizgileri düşerdi, yaşanmamış yılların
Sayfa 65Kitabı okudu
Bütün bu olanlara, demek kader diyorsun,
Oysaki gördüklerim, korkulu bir düş gibi,
Ne kadar anı varsa bırakıp gidiyorsun,
Ben düşerken toprağa, vurulmuş bir kuş gibi.
Sayfa 94Kitabı okudu
Nice koştum, hayâlinin peşine,
Bir gecede, giriversem düşüne,
Kızar isen, hilâl gibi, kaşına,
Kirpiğini, ok eyleyip, “vur” beni…
Sayfa 16Kitabı okudu
Uzakta olsan da gönlüme ne gam
Seninle doluyum her sabah akşam.
Yüzünü görürüm ne yana baksam
Sesin silinmedi kulaklarımdan.
İbrâhim Berber
Cömertliğin Böylesi! HANGİSİ DAHA CÖMERT?
İbrahim bin Edhem Hazretleri; mahallenin en fakir berberine tıraş olurken, berbere acıdı ve içinde beş yüz altın bulunan bir keseyi kendisine verdi.
Berber, teşekkür ederek aldığı keseyi tezgâhın bir köşesine koydu ve işine devam etti. Tam bu sırada berber dükkânına kıyafeti perişan, avurtları çökmüş, yaşlı ve hastalıklı bir fakir geldi ve;
“–Allah rızâsı için bana bir yardımda bulunun.” diye inledi.
Berber, kesenin içindekinin ne olduğuna bakmadan, keseyi tuttuğu gibi fakire verdi. Sanki hiçbir şey olmamış gibi işine devam etti. Berberin altınlara itibar göstermediğini gören İbrahim bin Edhem Hazretleri;
“–Ben hayatımda bu berberden daha cömert bir insan görmedim.” buyurdular.
İşte meselenin cevabı; muhtaçken muhtaca veren kimse.
Sayfa 165 - Yüzakı YayıncılıkKitabı okudu
Herkese gösterdi, meltem yüzünü,
Bir bana gelince, neden bu hayat,
Birdenbire böyle, poyraza kesti?
Sayfa 11Kitabı okudu