Spoiler vermeden ufak bir inceleme/değerlendirme yazmak istiyorum.
Zweig'in kalem karakterini yansıtan, ancak başyapıtları arasında sayılmasına engel olan bir finale sahip, sürükleyici öyküsü.
Evet bazı kitaplar ters köşe yapar, heyecanla ve pür dikkat okuduğunuz, kaptırdığınız ve olası senaryoyu okurken kafanızda biçimlendirdiğiniz halde mevzu umulmadık bir yere sürüklenebilir. Bu öyküde yazar bunu amaçlamış. Ancak beklenmedik senaryoya geçiş o kadar aniden, yüzeysel ve yavanki sanki kitabı yazmaktan sıkılmış ve bir anda bitirmeye karar vermiş Zweig.
Tabi yazar psikolojik çözümleme ve gerilim odaklı o kadar iyi eserler vermiş ki, bunu onlarla aynı kefeye koyabilmek mümkün değil. Yine de keyifle okunabilecek, şaşırtabilecek bir kitap. Okunur. Ancak şok etkisi yaratmaz, "Ben ne okudum vay be(Zweig etkisi diyorum ben buna)" bırakmaz.
Korku
6/10
Özgürlük üzerine daha güzelini okumadım
"Ey özgürlük!
Seni seviyorum.
Sana muhtacım.
Sana aşığım.
Sensiz yaşam zordur.
Sensiz bende yokum.
Varım, ama ben yokum.
Yani o var olan ben değilim.
Ben, sensiz boş, anlamsız, şaşkın, avare, ümitsiz, kalpsiz,
ışıksız, tatsız, beklentisiz, intizarsız, beyhude yani bir hiç olacağım.
Ey özgürlük!
Senin sevgi, dostluk ve şefkatinle
Karanlığın Çağırışı
Ben böyle olsun istememiştim
Ya sana çok yakın
Ya senden çok uzak olmalıydım
Aramızda aşılmaz engeller olsun istiyordum
Büyük dağları, derin denizler olsun istiyordum
Sana gelmeye gücüm yetmemeliydi
Çaresizliğimin bütün hıncını mesafelere yüklemeliydim
Dağda yanan bir çoban ateşi gibi
Gökte bir yıldız gibi
Seni görmeli
Seni yaşamalı
Ve
Mutlu olmak, iyi ki varım, iyi ki yaşıyorum ve iyi ki bu güzellikleri görebiliyorum p diyebilmek için öncelikle dünyaya insan olarak gelmek gerekiyor. Sonra da mutlu olmaya karar vermek ...
Sayfa 8 - Remzi KitabeviKitabı okuyor
Ölüm Ağır Bir Yenilgi Olacak!
open.spotify.com/track/06wiBJmkm...
İnsanların fikrinde, zikrinde bir anlaşmazlık vardı. Tutarsızlık.
Kafa kafaya çakışıyordu sanki. -bağışla bugün beni ruhum yazamıyorum kalbim kırık çünkü-
Kaybet beni...
Git gel yapacaksam niye varım ki?
Ne bu bilinmezlik?
Gözlerim boşluğa bakıyor aynaya değil.
Gözlerimdeki çocukluk...
Ben bile kendimden memnun değilim, sen nasıl olacaksın?
Tüm o düşen yapraklarımın sonbaharı...
-kahretsin adamlar çok iyi söylüyor-
Yaz dostum, bugünde ölmek istiyorum.
Bugünde ölmeyi düşündük.
Yaz dostum...
Eski filozoflar iyi ki bu devirde yasamıyor düsünsene gece vakti descartes twit atıyor düsünüyorum, öyleyse varim.. altina yorum geliyor.. yat uyu boş yapma diye, çok üzülürdü descartes..
Kusurlarımı seviyorum.!
Darılınca suratımı asmayı,
Canım sıkıldığında sebepsizce bağırmayı,
Olur olmaz yerde kahkahalar atmayı,
Normal olmamayı seviyorum.
Sadece canımın istediği şeyleri yapmayı,
Bazen düşünmediklerimi birden söylemeyi,
Biri çıkıp desin ki biliyorum iyi değilsin ama artık tek başına üstesinden gelmek zorunda değilsin ben varım desin öyle laf salatası olarak değil
Dokunmanın önemi öyle büyüktür ki, handiyse antropolojik diye tanımlayabiliriz onu: İnsan olmak, ona bağlıdır. Her bireyin hayatında iyice diplere atılmış bir çapadır bu tecrübe: Dokunuyor ve dokunuluyorsam, duyusal olarak, ruhsal olarak, zihinsel olarak ve ola ki aşkın anlamda da, yaşıyorumdur. Dokunma olmadan, hayatı hissedemem. René Descartes'in 17. yüzyılda Yeniçağ'ın başlangıcında insan olmanın çekirdeğini gördüğü “Düşünüyorum, o halde varım”ının, Cogito ergo sum'unun aksine, “Dokunuyorum, dokunuluyorum, halde varım," demek lazımdı: Tango tangor ergo sum. Sadece düşünen Ben'den bahseden Cogito'dakinden farklı olarak, dokunmada başından itibaren dokunulmak da vardır, yani Ben'e ek olarak Ben'e dokunan öteki de oyuna dahil olur. Bu Ben'e, onu boğan yalıtılmışlığını aşma imkânını verir, böylece yeni bir kuvvet ve yaşama sevinciyle insan olmanın doygunluğunu keşfe çıkar. Olağanüstü tecrübelerle karşılaşılabilir bu keşif gezisinde. Dokunuşlar, sadece Ben'i ötekilerle ve bütün dünyayla birleştiren duyusallığı harekete geçirmekle bile, bir duyusal doygunluk yaratırlar. Buna duyulan ihtiyaç, erotizm ve cinselliğin zembereği olabilir; onları doyurmanın en iyi yolu da, sadece dışsal temasla sınırlı kalmamasıdır. Ama her türlü dokunuş ortadan kalkar, eksik kalır ve reddedilirse de, bu korkunç bir anlam boşluğuna yol açabilir. Hayatı hissetmem artık o zaman, ruhun geniş bir alanı yiter gider.
Sayfa 18Kitabı okudu
