Dünyaya dair görüntüler iz bırakır. Aldatıcı bir seraptır bu. Oyalar, oyalanadurur insan.. Kah adı ömürdür yahut zaman. İncecik bir iplikten geriye ne kalır?
UZUN BİR ISTIRABIN SONUNDA
VE BİR SAADET ANINDA
GELECEK ÖLÜMÜN TÜRKÜSÜ
Bir sahile varacak günlerimiz..
Günler ki namütenahi ıstırap.
Kalmayacak bugünkü hasta, harap
Yüzlerde bahtın karanlığından bir iz.
Şekillenecek ruhu çeken kutup:
Sevmek kadar tatlı, yaşamak kadar
Kısa bir ânın ötesinde bahar.
İşte o dem ki bir ömrü unutup
Açacağıznurdan kapılarını
Bugün vadedilen cennetimizin.
En güzel, en son memleketimizin
Bulacağız ışıktan pınarını.
Gün vuracak baktığımız her yüze
Ve kızlar, kucaklarında çiçekler,
Ebedi baharı getirecekler
Bu yeniden başlayan ömrümüze.
Orhan Veli Kanık
gecenin tuzlu tadı
“Bir kitap kahramanı olsam yazar beni nasıl anlatırdı?”
Bu soru sessiz gözyaşlarımın arasında birden aklıma düşüverdi. Bazen öyle yapayalnız, öyle küçücük hissediyorum ki kendimi; bir kitap karakteri olsaydım sanki varlığım daha çok anlam kazanırdı gibi geliyor. Bilmem… Var olmanın dayanılmaz sancısı beni sanrılara itiyor belki. Kendimi çok ahmak, budala, ikiyüzlü, kötü kalpli, bir kitabın kötü karakteri yaptığım çok oluyor. Aslında o kötü diye nitelendirdiğimiz karakterlerden bir parça iz yok mu hepimizde? Ve iyilerden? İşin içine herkesi katarak vicdanımı hafifletmektir belki de amacım. Çünkü insan bir kitabı okurken en çok iyi karakterle bağdaştırır kendini, kendinden parçalar görmek istercesine okur onu. Hepimiz vicdan mahkemelerimizde temize çıkmak istiyoruz bir bakıma. Oysa başkalarının mahkemesinde çoğu zaman hüküm bile giymişizdir. Öyleyse kimin kürsüsü daha adaletli?..
Hanife
“Alışmıyormuş bünye bunca zifire,
Daha çok istiyormuş.
Kahveyi daha çok ısıtıyormuşsun,
Bardakta daha çok iz kalıyormuş,
Şekeri azaltıyormuşsun ve acının müptelası olmaktır bu.
Demiştim sana işte, bunca yükü kaldırmaz bu beden.
Eğer bir şehirden göç ettiysen,
Karşılamazmış seni hiçbir şehir.
Bazı şeyler değil, her şey olmuyormuş eskisi gibi.
Gidilmiyormuş yani,
Tahmin edemedik.
Hissedemedik de,
Ama demiştim sana işte, bunca yükü kaldıramaz bu beden.”
Kapanır gökyüzü mâtem yağarak üstümden,
Şu düşen damlayı akkor gibi döktüm gözden,
Kanadın ince sızım, iz bırakıp göğsümden,
Akarak sîneme volkan gibi yollar açtın..
Beni hicrânına firkatle berâber attın..
(Feilâtün/Feilâtün/Feilâtün/Fa'lün)
Önemsiz faaliyetlerle vaktini harcayanlar geçtikleri yolda bir iz bırakacak hiçbir iş yapmamış olanlar arkalarına baktıklarında tek bir şey hissederler sonunda başarıya ulaşmış hiçbir çabanın anısıy'la dolduramadıkları yıllar bomboş görünür Geçmiş hayat bilinçli bir hiçe indirgenir ve sanki yaşanan herşeyin beyhude bir rüya hissine uyandırır geçmişin bir rüya olduğu hissine daha da kötüsü şimdiki zamanın bir hayal olduğu duygusu ekler Ancak mutlak tembellik nadirdir ve dedikleri gibi şeytan yapacak işi olmayanlara meşgale bulmak için çabalar .
Çokda fazla kabullenmiş sayılmam aslında...gerçekten seviyorsam olumlu bir orta yolu bulmaya çalışırım..
Ama nedir!...
Bazı anıların esrik hafızası vardır, unutulmayan. bir zaman önce demişti ki aşk ve sevda için "Bilmiyorsan gel öğren, biliyorsan gel öğret.." ve beni oraya çağıran bir dizi söylem, iz. Ve unutma psikolojide şöyle bir
İyilik bir tanrı gibi yüceltilir,
Kötülük ise karanlık bir zindan.
Oysa gözlerimizi açtığımızda,
Her ikisi de içimizde bir iz bırakır.
Türküler işi yaraları açmak yahu kardeşim oraya dikiş attık iyileşti iz de yok niye neşter vuruyorsun
Geçmişi temize çekmek...
Geçmişle yüzleşmek...
Geçmişi değiştirmek...
Mümkün olmayan şeylerden bahsetmek ne kadar da kolay. Hayal kurmak gibi ama daha çok bir taşın üzerine yazılan yazıyı kazımaya çalışmak gibi.
Her ne kadar bir iz bıraksa da, her ne kadar o taş eksilmeye, küçülmeye mahkum olsa da.
Unutmak bir kazıma şekli bence..
Unutmak, eline bir çekiç alıp anılarla dolu odaya dalmak gibi. Kırılabilecek herşeye bir çekiç sallamak gibi.
İzleri, kalıntıları, en basitinden sizin bedeninizde, ruhunuzda, karakterinizde iz bırakan herşeyi yok etmeye çalışmak gibi...
..
..
Sevmek mi kolay unutmak mı ?
gerçekten iyi misin?
affedebildin mi?
tekrar sevebiliyor musun?
yaralanan bir şey tekrar iyileşebilir mi?
iyileşen yerde iz kalınca
tekrar eskisi gibi olunur mu?
hayır.
"iz bırakmaz insanı.
hiçbir iz beni bırakmadı.
hiçbir iz onu bırakmadı.
ve biz bu izlerle eskisi gibi olamıyoruz.
eskisi gibi olunamayınca
ne öncesi gibi, ne de sonrası gibi olunamıyor."
hiçbir zamanda olamamak
bunu anlamak!
martı çığlıklarıyla bile olsa
yırtılan ipek
bir kez daha dikilemeyecek.
Ben seni karanlıkta buldum da sevdim,
İçindeki acıyı paylaşmak için,
Yaşadığın kaderi paylaşmak için sevdim.Ben seni derdine ortak olmak için,
Her kalp atışımda içimde hissetmek için sevdim.
Yüreğime yakışan tek insan olduğun için sevdim.
Ben, senin gözlerinde mutluluğun resmini çizebilmek için sevdim.
Göz bebeklerime her baktığında kendini görebilmen için sevdimBen seni damarlarımda kan yerine sen dolaştığın için sevdim.
Ben seni yalnızlığın ile yalnızlığıma geldiğin için sevdim.
Kimsenin iyi gelmediği yerden geldiğin için sevdim.
Sevgin hafızama nakış edildiği için sevdim.
ALLAH'tan dilendiğim tek duam olduğun için sevdim.Ben seni bir gün bir ömür sevebilmek için sevdim.
Ben seni soğuk kış mevsimlerinde hayalinle beni ısıttığın için sevdim.Ben seni gecenin en koyu karanlığında önümü aydınlatan ışık olduğun için sevdim.
Ben seni tam çaresizliğin ortasında sıkışıp kaldığımda yüreğime çare olduğun için sevdim.Sevgime layık olabileceğini bildiğim için
ve sevgine layık olabileceğimi bildiğim için sevdim.
Ben seni geçmişinde her ne yaşadın ise kabullenerek,
Yeni bir geleceğe geçmişten bir iz bırakmamak için sevdim.Ben seni;
Gözlerine huzuru,
Yüreğine mutluluğu,
Ömrüne ömrümü adamak için,
Ben seni sadece sevdim...
Sen beni sevsen de sevdim,
sevmesen de sevdim.