İnsanların yürekleri arasındaki bağ yalnızca uyum üzerinden oluşmuyordu. Aksine, bir yaradan diğerine daha derin bağlar oluşuyordu. Acı acıyla, kırılganlık kırılganlıkla yürekleri birbirine bağlıyordu. Elemli çığlıklar olmadan suskunluk, kan toprağa akmadan affediş, insanın içini lime lime eden kayıplardan geçmeden kabulleniş mümkün değildi. İşte bu, gerçek uyumun kökünde var olan şeydi.
Sonra o gelmişti biraz mahcup ve çok güzel. Yanıma oturup susmuştu. Öfke olarak sessizlikler görmüştüm. Anlayış ifadesi olarak sessizlikler. Kabulleniş olarak sessizlikler. Pişmanlık olarak sessizlikler. Hayranlık olarak sessizlikler. Ama onun sessizliğini çözememiştim.
Sayfa 117Kitabı okudu
Eyvallah ne güzel bir sözdür.
Bazen kabulleniş
Bazen boşveriş
Bazen yol veriş
Ama sonunda hep bi rahata eriş.
O zaman herşeye ve herkese
EYVALLAH....
Hayatını değiştiren ikinci olay, bir sahaf dükkânına dalışıydı. Nietzsche burada Schopenhauer’in “İstem ve Tasarım olarak Dünya” adlı eserine rastlar. Schopenhauer’in kıssadan hisse çıkaran üslûbu ve bulaşıcı karamsarlığı onu çok derinden etkiler: “Burada her satır vazgeçiş, yadsıma ve kabulleniş çığlığıydı; burada, dünyayı, yani yaşamı ve insan doğasını ürkünç bir muhteşemlikle gördüğüm bir aynaya baktım... Burada hastalık ve şifayı, sürgünü ve sığınağı, cehennemi ve cenneti gördüm.”
Eyvallah hem bir kabulleniş, hem bir razı olmadır aslında. Kabullenmenin ötesinde rıza göstermedir Allah'a.
Sayfa 33 - Yakamoz KitapKitabı okudu
"Oysa beklenmedik bir sessizlik olunca kız çocuk doğdu derler,değil mi,kalabalıkta ansızın çöken ... Kadınların susturuluşu işte böyle başlar.Kabulleniş."
Sayfa 91 - Durak adlı öyküdenKitabı okudu
Susmak en iyi cevaptır anlayana. Bazen bir intikam, bazen kabulleniş, bazen öfkenin bastırılması, bazen kabuk bağlayan yaraların merhemi, bazen ilaç, bazen silah, bazen de kazanılacak bir zamandır. Yaram arttıkça, dilim döndükçe
Susuyorum.
Sayfa 68Kitabı okudu
'EyvALLAH' ne güzel bi sözdür.. Bazen kabulleniş, bazen boş veriş, bazen yol veriş; ama sonunda hep bi rahata eriş.