-Karda dolaşan insanlar da böyle olurlarmış diyorlar Olric.
+Doğrudur Efendimiz. Kar da güneş gibi yakarmış.
-Her şeyi duyuyoruz, hiçbir şeyi bilemiyoruz Olric. Bu duvarlar arasında kapandık kaldık. Savaş diyorlar, öldüler diyorlar, halk diyorlar. Ne biçim şeyler bunlar? Rivayetler dolaşıyor, sözler geliyor kulağıma. Hep, bir yerlerde birşeyler oluyor, biz bilemiyoruz, Olric.
Yakamoz& Papatya [1-8] hepsini okumak isteyenlere...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
The Finish Line
" Açıkçası, yalan söylemeyi bıraktığını söylediğini duydum ve bu yorum amaçlanan yere ulaştı. Ona inanmak bana kalmış. Sadece aylar önce, her türlü gerçeğe, vermeye istekli olduğu her türlü açıklamaya hazırdım ve ayrıldığımda, bazı cevaplarımı asla alamayacağım fikriyle barıştım.
Şimdiye kadar, itiraf ettiği her şey benim rahat olmadığım bir şekilde mantıklı geliyor, bu da düşmanlığımı sürdürmemi zorlaştırıyor. Hâlâ hayatımı işgal etmesinin etkisindeyim ve bir başka düşmanca ele geçirme girişiminin yanına kâr kalmayacağının netleşmesini istiyorum. " 
Kate Stewart
"....
Savul!
Savul!!.
Savuuuul!!!.
Buda'ya kurban geliyor.
Sarı saçlı, mavi gözlü bir kadın
beyaz, kar gibi..
Kadının canına kıyacaklar gibi..
Mavi gözlü dilber kurban gidiyor, kurban...
. . . . . . . . . . . . . . . .
Dran!
Drrrran!.
Drrrrrrrran!!!..."
"Metruk bir değirmen gibiydim; işe yaramaz, gözden çıkarılmış, kuşların bile uğramaktan vazgeçtiği yıkılmayı bekleyen bir değirmen. Yeryüzünün unutulmuş bu ücra köşesinde başka birçok şey gibi iyinin ve kötünün; acının ve mutluluğun arasındaki çizgi belirsizleşmiş sanki her şey yalnızca zamanı unutmak için yaşanıyor gibiydi. Sanki bu durmadan yağan kar her şeyin üstünü örtüp bu unutuşu mümkün kılmak için didiniyor gibiydi. Mevsimler geliyor, geçiyor umutlar başlayıp tükeniyor ama yine de hayat neden olduğu belli olmayan sabırlı bir inançla inadına devam ediyordu."
Kar bir kez düştü mü tüm ateşleri söndürüyor ve ejderhaların bile er geç sonu geliyor!
Öğrendiğimize göre,
Almanya'da kahverengi veba günlerinde bir makine fabrikasının çatısında birdenbire bir kızıl bayrak dalgalandı Kasım rüzgarında,
özgürlüğün yasadışı bayrağı!
Sulu kar düştü gökten
kasvetli Kasım ortasında,
ayın yedisiydi ama,
devrimin yıldönümü!
Bakın hele! Kızıl bayrak!
Avluda işçiler dinelmişler,
O sırada lapa lapa kar yağmaya başlamış. Boğa Kralı pek düşünceliymiş. “Ne kadar geciktiğimizi görüyor musun?” demiş Büyücü’ye. “Artık kar yağmaya başladı. Kuzey rüzgârı kan bir kere taşıdığı an bunun geri dönüşü yoktur. Sert ve soğuk bir kış geliyor ama biz daha sefere çıkamadık."
“Olaylar kontrolümde işliyor majesteleri” demiş. “Bazı talihsiz olayların bu durumu etkileyeceğini sanmıyorum. Bir bahar günü ormanda aç bir aslanla mı savaşmak istersiniz yoksa karlı bir günde ormanda kolu ve bacağı kınlmış bir aslanla mı? Kurt Krallığı’nı yıkmak sadece silahlarla mümkün değildir. Biraz daha sabır efendimiz.”
Ka, Türkiye'de Allah'a inanmanın, insanın tek başına en yüce düşünce, en büyük yaratıcıyla karşılaşması değil, her şeyden önce bir cemaate, bir çevreye girmek demek olduğunu baştan biliyordu, ama gene de Muhtar'ın Allah'tan ve tek bireyin inancından hiç söz etmeden cemaatlerin yararından söz etmesi bir hayal kırıklığı yarattı onda. Muhtar'ı bu yüzden küçümsediğini hissetti. Ama alnını dayadığı pencereden bakarken bir içgüdüyle Muhtar'a bambaşka bir şey söyledi.
"Muhtar, Allah'a inanmaya başlarsam hayal kırıklığına uğrar, hatta beni küçümsermişsin gibi geliyor bana."
"Niye?"
"Batılılaşmış, yalnızlaşmış ve Allah'a tek başına inanan birey seni korkutur. İnanmayan bir cemaat adamını, inanan bir bireyden daha güvenilir bulursun. Senin için yalnız bir adam, inanmayan adamdan daha sefil ve kötüdür."
Sayfa 60 - 22. Basım: İstanbul, Kasım 2023 - YKY
Hiç unutmam tevkifinden bir hafta önce lhsan'la beraber Halic'i sandalla geçiyorduk. Koluma hafifçe vurarak fısıl dadı: "Şu Süleymaniye camiinin minareleri arasına, minarelerin arasını dolduracak büyüklükte bir resim asmalı ... Bir gece, kim seye sezdirmeden ...
Mustafa Kemal'in resmini . . . Sabahleyin, kar şısında Mustafa Kemal'le uyanmış bir Beyoğlu gözünün önüne geliyor mu? lşte meydan resmi dediğim zaman ben böyle bir şey düşünüyorum." lhsan'a hak vermiyor musunuz?
- Haklı, evet...
Nedime Hanım, Ayşe'ye gülümsedi:
- Sen "Mustaf a Kemal" ismini hiç duydun mu?
- Hayır efendim.
Resmini de görmedin öyleyse ...
- Görmedim.
- Peki! Ben yarın sana bir tane yollayacağım . . . Akşam baban gelince istemeyi unutma!
- Peki efendim.
- Adını da öğren! Mustafa Kemal... Söyle bakalım.
- Mustafa Kemal...
- Aferin!
farklılık
Hiçbir ağaç kabuğu diğerinin aynı değil,
hiçbir kar tanesi, hiçbir parmak izi... Hiçbir gün aynı dünyaya doğmuyor güneş. Sadece insan, birbirinin aynı olmaya bu denli hevesli.
Öyle ki aynı postun altına, birbirinin tıpa tıp aynısı onlarca mesaj yazılabiliyor.
Ağaç olasım geliyor ya da kar; hatta buhar olup uçup gidesim... Bunlar olmayınca “yok” olamadığımdan bir muhayyele sesleniyorum; var, biliyorum, sessizce izlemesi yok demek değil.
14 Temmuz 2021
Metruk bir değirmen gibiydim. İşe yaramaz, gözden çıkarılmış, kuşların bile uğramaktan vazgeçtiği, yıkılmayı bekleyen bir değirmen. Yeryüzünün unutulmuş bu ücra köşesinde, başka birçok şey gibi… İyinin ve kötünün; acının ve mutluluğun arasındaki çizgi belirsizleşmiş, sanki her şey, yalnızca zamanı unutmak için yaşanıyor gibiydi. Sanki bu, durmadan yağan kar, her şeyin üstünü örtüp, bu unutuşu mümkün kılmak için didiniyor gibiydi. Mevsimler geliyor geçiyor, umutlar başlayıp tükeniyor ama yine de hayat neden olduğu belli olmayan sabırlı bir inançla inadına devam ediyordu.
Kuru Otlar Üstüne 🎥