Benim adım kinyas
Benim adım Kinyas. Gün ağrıyor. Başım ağrıyor. İsmimi kendime ben verdim. Bitmeyen bir öfke ve bitmeyen bir mutsuzluğun ifadesi. Bütün insanlara kızgınım. Yaşadıkları için. Hayattan midem bulanıyor… Ateşle oynarım. Yeterince benzin ve karşımda oturan adamın ceketinin iç cebindeki çakmakla dünyayı yakabilirim. Benim adım Neron. Geceleri, çaldığım
Sayfa 31Kitabı okuyor
...
İşte böyle (Mİ)
Günler, haftalar geçip gidiveriyor
Saçım,sakalım bir birine karıştı
Yinede her geçen gün
Kendimden biraz daha alışıyorum
"Ve biliyor musun (Mİ)
Unutamayacağımı bile bile
Seni unutmaya çalışıyorum..."
Tanrım! Şu son satırları amma kaygısızca yazmışım o zaman! O kadar kaygısızca olmasa bile, büyük bir kendini beğenmişlikle, sağlam umutlarla! Kendimden şu kadarcık bile şüphem yok muymuş? Oysa bir buçuk yıldan fazla zaman geçti ve ben bir dilenciden daha beterim! Dilenci de laf mı? Tüküreyim dilenciliğe! Basbayağı kendimi mahvettim! Kimseyle karşılaştırılacak durumda değilim, ahlak dersi falan da istemiyorum!
Sayfa 167Kitabı okudu
Bulunduğumuz kasaba civarında bir köy vardı. Arasıra atlarla bu köye gezmeğe giderdik. Köyde 102 yaşında bir Kürt tanımıştık. Köye her gidişimizde birkaç saat ihtiyar dostumuzun yanında geçirirdik. Bir aralık 15 gün kadar köye gitmemiştik. Dostumuzu adeta göreceğimiz gelmişti. Atlarımıza bindik ve köyün yolunu tuttuk. Köye vardığımızda doğruca
Sayfa 98 - 99 Avesta yayınevi
Diyebilirsin ki, bir insanı, fotoğraflarından ve hakkındaki haberlerden ne kadar tanıyabilirsin? Haklısın. Belki de çok az... O zaman şöyle demeliyim: Seni az tanıyorum... Az Sen de fark ettin mi? Az, dediğin, küçücük bir kelime. Sadece A ve Z. Sadece iki harf. Ama aralarında koca bir alfabe var. O alfabeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cumle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi...
Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır! Belki de, seni az tanıyorum, demek, seni kendimden çok biliyorum, demektir. Bilmesem de, öğrenmek için her şeyi yaparım, demektir. Belki de az, her şey demektir. Ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir...
Sayfa 349Kitabı okudu
Her şeyi kafamda yalnız başıma saklayamayacağım. Söylemek, bir şeyler, birçok şeyler anlatmak istiyorum... Kime? Şu koskocaman dünyada benim kadar yapayalnız dolaşan bir insan daha var mı acaba? Kime, ne anlatabilirim? On seneden beri hiç kimseye bir şey söylediğimi hatırlamıyorum. Boşuna yere herkesten kaçmış, boş yere bütün insanları kendimden uzaklaştırmışım; ama bundan sonra başka türlü yapabilir miyim? Artık hiçbir şeyin değişmesine imkân yok... Lüzum da yok. Demek böyle olması icap ediyormuş. Yalnız söyleyebilsem... Bir kişiye olsun içimdekileri dökebilsem... Bunu sahiden istesem bile artık böyle bir insan bulmama imkân yok... Bende arayacak hal kalmadı... Kalsa da aramam...
Sayfa 46Kitabı okudu
Okuyuuunnn !!
"Vazgeçmek üzere olduğunu hissettiğinde neden başladığını hatırla."
Vazgeçmek ne kadar kolay değil mi ? Hatta o kadar ki kendinden bile vazgeçebilen insanlar var . İş ki en ufak bir zorluk çıkmasın karşısına. İtiraf ediyorum zaman zaman bu duyguyla ben de cebelleşiyorum ama ... Aklını başına topla kızım diyorum o zaman , hedefini asla unutma. Görüyorsunuz bir cümle bile nasıl içimi döktürdü hiç hesapta yokken. İşte caaanımmm 
bibliyofil okuur un tanışmamda vesile olduğu yayınevinin şu ana kadar okuduğum istisnasız tüm kitaplarında kendimden bir parça bulup bu moda geçiyorum ister istemez !! Şimdi gelelim duygu fırtınası estirecek sevgili yazarımız 
Maud Ankaoua nın son eserine .
Karımdan ha bugun ha yarın ayrılıyorum sözlerinin de etkisiyle evli patronuyla yasak ilişkisini ısrarla sürdüren sevgili avukatımız Constance sana bir çift lafım var. Yakınımda olsaydın kendine gelmen için hak ettiğini yapardım !! Neyse sonunda yolunun yol olmadığı , kendi kendini körelttiğin kafana dank etti de rakip firmaya iş başvurusunda bulundun. Yalnız bu firmanın bir şartı var. İşe başlamadan önce , kurayla seçtiği yere gidip üç aylık eğitim alacak. Constance ' in şansına da şehirden uzak hacı yolu olarak da bilinen yolu yürüyerek aşılması çıkar. Sözleşme imzalandığı için önceden vazgeçemiyor en az 1 hafta da olsa bu yola girmesi gerekiyor. Arkadaşlarının da motivasyonu ile bu yolculuğa çıkmaya karar verir aslında kendi benliğini bulmak üzere çıktığını bilmeden..
Külliyatını tamamlamaya 1 eserinin kaldığı yazarımızın kaleminin büyüsüyle tanışmak için daha fazla beklemeyin derimmm !! Şimdiden keyifli okumalar..
Keyif almıyorum
Kendimden bile keyif almıyorum, kendimle eğlenirdim ben kendimle konuşurdum çok güldürürdüm kendimi.
Gülemiyorum..
💜📚 Göz alerjisinden dolayı günlerce gözlerimi açamadım ve yaşardığı için uyumaktan başka bir şey yapamadım. Bugün iyi hissetmeye başlayınca kitaplığı düzenleyeyim dedim. Bu akşam kitaplık düzenlemeye gittiği için yine kitap okuyamadım. Saatlerce yapmayı sevdiğim işi yani kitapları düzenleme işini yaptım ama en sonunda ne yaptım onu da bilmiyorum 😂 Gün boyunca zamandan kazanmak için her boşlukta kitap okuyan benle, araba kullanırken bile o sıralar okuduğum kitabın sesli kitabını dinleyen veya öğrencilerin yazmasını beklerken kitap okuyan benle bu akşamki ben nasıl aynı zihinde yaşıyor bilmiyorum. Yıldım bu kendimden 😅 Tüm akşamım boşuna gitmiş gibi hissediyorum. Zamanımı neden böyle müsrifçe çar çur ettim diye hayıflanırken teselli olarak farz et ki bu akşam da hastaydın yattın diye cevap geldi içimden 😅 Sanırım aklı ve mantığı da bir yerde iki kitabın arasına koyup kaybettim düzenlerken 😅 Neyse yarın da onu ararım gece 1’e kadar 😂
📸 
Remziye Baytar 📸
Mucizelerin bile inanacak birine ihtiyacı yok mu?..
Inceleme yazmayı düşünmüyordum:)
Ama yazar öyle bir yazmış ki.. dayanamadım.
Elim gitti,kalbim gitti,ruhum gitti , gönlüm gitti ..
gitti de gitti ..
Kitabın içeriğini yazmayacağım,okuyun sizin de kalbiniz erisin:)
Çok etkileyiciydi... elimden gelse daha ne kadar alıntılar paylaşırdım ama neyse:)
Bugün paylaştığım alıntı çokluğundan bütün takip kitap dostlarından helallik istiyorum:)
Cümleler içimi eritince ,yazar her cümlede kalbime dokununca benim tepkim de böyle oldu...
Kitap bitsin istemedim,o kadar güzeldi.
Kendimden çok şey buldum..Siz de eminim bulacaksınız..
Ha bu arada unutmadan!! çocuklarınıza, sevdiklerinize , aşkınıza bol bol dokunun e mi !!
Bu dünyadan usulca giderken onlara dokunarak sevginizi hissettirerek gidin.. Eğer yapmazsanız onları bu hayatta daima eksik bırakmış olacaksınız haberiniz olsun..
Kitabı herkese gönülden, yürekten tavsiye ediyorum..
Son olarak affınıza sığınarak yine bir alıntı paylaşayım:) Ama bu son haa:)
"Bir hayatım daha olsa, korkmadan dokunmak için yaşardım onu.
Bir keklik beslerdim ellerimle, varsın uçsun sonunda. Bir çiçek büyütürdüm, varsın solsun sonunda.
Bir omuz ısıtırdım, varsın gitsin sonunda. Dokunurdum. Ben eriyene dek, o eriyene dek, biz hiçleşip karışıncaya dek bu derin boşluğa, dokunurdum. Ama yok bir hayatım daha.
Bir hayat daha yok.
Yok..."
Sakın geç kalmayın...Dokunun kalplerine!!
Sevgili yazarımız 
Nermin Yıldırım 'a gönül dolusu selam olsun..Iyi ki yazmış,nolur yazmaya devam etsin..
Okur olarak tüm samimiyetimle söylüyorum,bana inanılmaz duygular yaşattığı için sevgili yazarımıza müteşekkirim..
Herkese keyifli okumalar dilerim..
“Sabahattin Ali' nin de dediği gibi” perişan bir haldeyim. Fakat içimde kendimden bile sakladığım bir ümit var…” dediği yerdeyim.”
