Bundan bir kaç sene önce bir dönem başıma gelebilecek musibetlerden korkarak yaşıyordum, şuursuzluğuma veriyorum. Sürekli çok büyük dertlerle imtihan olmaktan korktum ve Allah’ıma dualar ettim. Ve başıma gerçekten çok büyük dertler gelmediği için kendimi şanslı hissettim. Daha sonra Peygamber Efendimizin(sav) ve sahabelerin hayatları hakkında okurken ne zorluklar çektiklerini gördüm ve gözyaşlarıma hakim olamadım. hem onlar için hem kendim için ağlamaktaydım. Ben ne kadar bencilmişim, ne kadar aptalmışım diye üzüldüm kendime. Şimdi bu kitabı okurken o dönemi hatırladım. Ateist şizofreni bir kadının yaşadığı tüm dışlanmaları, başına gelen “insanın rüyasında görse korkacağı” şeyleri yaşamış, kendi kendini tasavvufta bulmuş ve üstlere yükselmiş olması, çektiği acıları okuyunca aklım yine o döneme gitti. O zaman şanslı hissediyorken şimdi halime çok üzülerek bakıyorum. Rabbimin vereceği musibetten korkarken şimdi ondan gelecek her şeye razı olmayı öğreniyorum. Teşekkürler Ayşe Şasa, iyi ki varsın!
Bu kitaptan sonra hayatımda değişecek ve eklenecek olan şeyler:
1.Her şeyde Allah’a dayanıp güvenmek
2.Namazı anlattığı cümleyi hiç unutmamak
3.Çocuklarımı medrese ahlakıyla büyütmek
4.Tasavvufu zikri hayatıma geçirmek
5.Her şeyi daha çok okumak, araştırmak
6.Guenon’u okumak
7.Claude Addas | İbn Arabî (biyografi)
8.”Ben bir gizli hazineydim. Bilinmek istedim.”
Bu kitap hayatımın melankolik bir dönemine denk geldi, o yüzden bu ruh halinden çıkıp mutluluğu bulduğumda tekrar okumayı düşünüyorum, nasip olur inşallah :)