Her ne kadar yazar yazdıklarına üçleme demese de sonradan edebiyat çevrelerince üçleme olarak kabul edilen bir seriyi, ağır bir seriyi bitirmiş bulunuyorum.
Üçleme derken tekrardan bahsedeyim, Samuel Beckett, İrlandalı yazar, Molloy, Malone Ölüyor ve Adlandırılamayan.
Adlandırılamayan adlı kitap ilk 2 kitaba göre okunması daha zor olmakla beraber kitapta ne idüğü belirsiz biri tarafından, uzun uzun cümlelerle ama virgülün işlevinden yararlanıp minimal cümlelerle bir içsel monolog tarzı, pesimist, yaşama sevincinden yoksun, dahası varoluştan nihilizme kayan bir anlatıdan oluşuyor.
Olay yok, kurgu yok, kişi yok, kimse yok, ama biri var ki anlatıp duruyor, durmak bilmeksizin. Bir cümle daha okuyayım dediğim kitap, bir cümle ki 4 sayfa sürdü.
Kitaba bağlanmak zor ama okudum-bitti demeye getirmeden biraz itinalı okunursa -her ne hikmetse- kitap bir akışkanlık veriyor. Belki de böyle kitap okumaya alışıyoruz, bilemiyorum.
Yazarı böyle yazmaya iten şeyler neler olabilir? Yazar bence bazı şeyleri aşmış ya da çok düşlemekten ziyade çok düşünmekten bu hale gelmiş. Yazarın düşünce hayatı zor, o düşüncelerle yaşamak insan da ne tat bırakır ne tuz... Belki hep olmayacağız, belki de hiç de olmayacağız. Cevabını veremediğin sorulara kendine sormamalı insan, düşünmeye sevk olursun, ne zevkin kalıyor ne de dengen, bir garip bir acayip...
