Canım çok sıkıldı, içim daraldı, oturduğum yere sığamaz oldum, evet etkilendim; üzüldüm, kızdım, öfkelendim. Her satırıyla soluğunu ensemde hissettiğim bir karakter oldu on dokuz yaşındaki Paul. Seni kolay kolay unutur muyum, sanmam. Hele böyle bir milletin evladı olarak, asla.
I.Dünya Savaşına katılan Alman gençlerinin savaşın gerçekliği altında nasıl ezildiklerini, açlığı, susuzluğu, yalnızlığı, korkuyu, savaşın o korkunç ve karanlık yüzünü öyle güzel tasvir ediyor ki Remarque, ‘güzel’ kelimesinin bile boynu bükülüyor. Paul ve arkadaşlarının hayatta kalma çabaları, bir bir eksilirken yahut uzuvlarını bir bir kaybederken yaşadıkları travmaları, hayattan günübirlik çaldıkları küçük mutlulukları, geride kalanlarla günden güne yabancılaşmaları ve belki de bildiğimiz fakat kelimelere dökülünce, gözümüze değince, kafamızın içinde yankılanınca bize zamanı ve mekanı unutturan nice acıları… Ah! Dünya bazen ne kötü bir yer… İnsan bazen ne çaresiz… Bu yıl okuduğum ve daha şimdiden söyleyebilirim ki beni en çok sarsan kitap oldu Batı Cephesinde Yeni Bir Şey Yok. Söylemeden edemeyeceğim, dünya cephesinde de yeni bir şey yok sevgili okur, gördük ve ne yazık ki hâlâ görmekteyiz. Acı, entarisini değişse de, bin yıl da geçse aynı acı.
“Kimsesiz çocuklar gibi bırakılmış, yaşlı insanlar gibi görmüş geçirmişiz; kabayız, üzgünüz, satıhtayız… galiba mahvolmuşuz.”
