Yazarın bu öyküsünün Rusça orijinal ismi "Nos"un tersten okunuşu "son" yine Rusçada hayal, düş anlamına gelir. Gogol gerçeküstü olaylar silsilesiyle sistemi ince ince eleştirirken bir yandan da okuyucuya bunlar gerçek mi rüya mı ikilemi yaşatır.
Kovalev'in burnunu kaybetmesi, sonra onu 3. dereceden bir memur olarak sokakta görmesi, peşinden kiliseye gittiğinde sanki kendisinin bir uzvu değil de üstüymüş gibi konuşması dönem Rusya'sında kişiden ve yaptıklarından bağımsız olarak statüye gösterilen tırnak içinde saygıya güzel bir dokundurmadır.
Bunun yanında Gogol ilan verenleri, bekçileri, uşakları, evlilik ilişkilerini, soylu kadınları, askerleri ve dahasını da eleştirmekten geri durmaz. Öykünün sonunda yazarların devlete bir faydası olmayan bu tarz konular hakkında yazmasını eleştirerek kendine de gerekeni söyler. Tabii bunu söylerken okuduğunun altındaki anlamı göremeyen okuyucuyu mu yoksa gerçekten yazarı mı eleştiriyor bilinmez.
