Thomas Bernhard, Don hakkında
Kara kış atmosferinin hakim olduğu, dağlar ve karaçam ormanında yapılan iki kişilik yürüyüşlerle geçen ağrılı bir kitaptı. Anlamlandıramadığım çok cümlesi olsa da hiç sıkılmadan sona kavuşturabildim. Son sayfaya kadar uyanık kalmamı sağlayan Ressam Strauch'ı tanıyabilme isteğiydi, zaman zaman benimle konuşuyor sandım. Hiç susmadı, çoğunlukla o konuştu ve konuştukça nasıl biri olduğuna odaklı daha yoğun merak duymaya devam ettim. Söylediklerinin çoğunda on altı ve on yedinci yaşıma ait düşüncelerin ifadesini buldum, içten içten beni ürpertti, bu yüzden başlarda biraz sarsıldım ama sonra alıştım, hoşuma bile gitti, geçmiş gitmiş kendimle yüzleştim. Tanıdık çok şey vardı. Bu kitabı ve Ressam Strauch'ı kendime yakın hissediyorum. Okumamın üzerinden zaman geçtikten sonra, bir kış sabahı yeniden başlamayı çok isterim.
Don