Hangimiz bir sabah uyandığımızda kendimizi kokuşmuş, işe yaramaz, tembel bir böcek olarak düşünmedik? İşe gitmenin o anlamsız rutinliği, çalışıp çabalayıp bir şeylere yetmeye çalışmanın kifayetsizliği...
Belki de empati kurmakta hala yeterli "dönüşümü" sağlayamadık. Sağlığında, hayatın zorluğunu yüklenen aile bireyimizi, dostumuzu, eşimizi taktir ederken, sağlığını kaybettiğinde onu bir "bok böceği" gibi görmekten kendimizi alıkoyamadık.
Sanırım en önemli "dönüşüm"ümüz birbirimizi anlamaya çalıştığımızda gerçekleşecek!