Sanırım ilk kez bir kitaptan bu kadar çok alıntı yaptım. Aslında kitabın tamamı alıntılanabilecek bir kaliteye sahip.
Benim için yazım anlamında Oğuz Atay'ın ''Günlük'' eseri, bu kitaptan önce okumuş olduğum Berna Moran'ın ''Türk Romanına Eleştirel Bir Bakış'' araştırması, Balzac'ın ''Gizli Başyapıt'' öyküsü çok değerli. Fakat hiçbiri bu kitap kadar etkilemedi beni doğrusu. O eserlerde tarihi bir bakış, içsel bir sunuş veya üretenin iç dünyasının yanında verdiği sınırlı bilgi vardı. Bu eserde ise dipten uca gelerek kökten bir bilgi var.
Kesinlikle tekrar tekrar okuyacağım, bazen açıp yeniden karıştıracağım bir başucu kitabı oldu benim için. Peki neden ve ne anlatıyor?
Kitap, yazmak nedir, niçin yazıyoruz ve kimin için yazıyoruz başlıklarıyla üç bölüme ayrılıyor.
Eserin çağının dünyasına, toplumuna ait olduğunun bilincine vararak, basit bir seyirci konumunda kalmayı reddeden, düşüncesini ya da sanatını bir davanın hizmetine sunan aydın ya da sanatçının edimini ya da tavrını ele alıyor ve ancak okuyucuda bulduğu karşılık kadar var olduğunu savunuyor. Yine bu konuyla bağıntılı olarak ''Sanat için sanat'' diyenlere de fazlasıyla eleştiri getiriyor. Yazma ve sunma eyleminin kişinin kendini önemli hissetmesi ve kendini özgürleştirmesi yolu olduğunu söylüyor. Bunun dışında kitabın sadece yazmak üzerine olmadığını da söyleyebilirim. Çünkü Müzik, Resim ve Heykeli de aynı sınıfa koyarak geniş, kapsamlı bir biçimde ve anlaşılır örneklerle sanatı ele alıyor.
Edebiyatın özeti niteliğinde bir eser...
