necib mahfuz daha önce de birçok kitabını okuduğum, metinlerinden haz aldığım bir yazar olmasına karşın merakla elime aldığım ezilenler kitabı beni biraz hayal kırıklığına uğrattı.
mahfuz bir ailenin birkaç kuşak yaşantısı üzerinden insanlığı yani bizi anlatmaya çalışmış aslında, evrensel konulara değinmiş -güç, iktidar, iyilik, kötülük, doğru yoldan sapma, kıskançlık, sevap, günah, ahlâk vs.- ama olmamış kitabın bu kadar uzun bir metin olması aynı argümanlar üzerinden benzer hikâyeler anlatması metin ilerledikçe karakterlerin artması aile kuşağının karakterlerinin karışmasına sebebiyet verdiğinden okurun aksak bir okuma yaşamasına sebep olabilir, okuyacak arkadaşlar okuma sırasında soy ağacını çizse daha iyi olacaktır. olayların kuşaklar üzerinden anlatılması ister istemez yüzyıllık yalnızlığı anımsattı. (aile tarihleri üzerinden yazılan, metnin kuşaklar halinde anlatıldığı kitaplar seviyorsanız; mo yan-kızıl darı tarlaları, selman rushdie-geceyarısı çocukları, orhan pamuk cevdet bey ve oğulları kitaplarını okuyabilirsiniz)
kitabın arka kapağında “batı’nın roman kurgusuyla doğu’nun mesel geleceğini deneysel biçimde harmanlayan, ustalıklı bir yapıt.” denilse de bence ustalıklı bir yapıttan biraz uzak deneysel olarak kalmış bir mahfuz romanı.
necib mahfuz’u okuma deneyimi yaşamak isteyenlere midak sokağı kitabı ile başlamalarını tavsiye ederim.
