Hayatın Sessizliğinde Aslı Erdoğan
Aslı Erdoğan'ın en çok konuşulan kitaplarından biri:
"Hayatın Sessizliğinde", Sadece başka kişilerin seslerini
değil, başka metinlerin de, başka disiplinlerinde seslerini
yankılayan bir ses...
(Tanıtım Yazısından)
Ruhum kelimeleriyle dans etti. Sanki kitap değil bir ezgiydi.
Kelimelerinde kendimden o kadar çok şey buldum ki... Neredeyse kitapta altını çizmediğim yer bırakmadım. Ruhuma dokunduğu içindir, kim bilir, çok beğendim.
Kitapta okuduğum bir iki cümle benim için kitabı anlatan cümlelerdi. O cümleleleri buraya da aktarıyorum:"Hedefsiz bir yolculuk bu. (Aynen bu yazı gibi. Öykü yok, kişiler yok, yargılar yok. Yalnızca belli belirsiz, üstü kapalı kalmaya yazgılı bir uğultu.)" Syf 126.
Aslı Erdoğan'ın ne kadar rafine yazdığını okurları gayet iyi bilirler. Bu kitabında da vurucu paragraflarla bizi kendi içimize dönüp kendimizi ve dünyayı sorgulayacağımız bir zemine çekiyor. Fakat Aslı Erdoğan tarafından mı hazırlandığını yoksa yayınevinin bir çakallık mı yaptığını anlayamadığım bir durum var: "Bir Kez Daha" adlı kitabında -ki kitap "denemeler" başlığıyla basılmıştı. Bu kitap ise "metinler" başlığıyla basılmış.- yer alan birçok metin bu kitaba da alınmış. Kitabın neredeyse yarısı diğer kitaptaki metinlerden oluşuyor. Kendimi kandırılmış hissettim ve bu, hiç hoş değil.
Aslı Erdoğan hayata bağlanışını anlatmaya başladığı girişle birlikte, hayatın her evresini sorgulayan ve ince ince işlediği kelimeleri ihtişamlı cümlelere dönüştürerek yine sizi satırlarında yakalıyor....Dört duvar arasında geçen ve yaşamından geçip gidenler ve iz bırakanlar. Yazar havada uçuşan harfleri güzel bağlamlara, örümcek ağı gibi örerken, bu ağa takılmak zorunda hissedeceksiniz kendinizi...
"yoksa bu benim öyküm mü? oysa ona başlayabilmek için koca bir dünyayı yitirdim."
Aslı Erdoğanın okuduğum ilk kitabı.Şiirsel düzyazılardan oluşuyor diyebilirim.Derin duygularını okuyucuya çok güzel aktarmış.Okurken biraz depresyona girebilirsinz!.
Kitaptan 72 Alıntı
Yalnızlığımın tam ortasında konuşuyorum, ben ki yalnızlıktan daha uzun süren bir şey tanımadım.
Hayatın Sessizliğinde, Aslı Erdoğan (Sayfa 116)
"Gidilmemiş yerlerin, okunmamış kitapların, yerine getirirlmemiş sözlerin, dilimin ucuna takılıp kalmış cümlelerin pişmanlığını duyuyorum en çok."
Saatleri kullanmak yerine, yazılması gereken yazılar, alınması gereken kararlar, yapılması gereken düzenlemeler adına kullanmak yerine, içlerine kıvrılıp daldım gene, kedi gibi.
İnsanın içindeki, yaşamdan daha yakındır ona.
Sözcükler bu Pazar günü evlerinden çıkmak, hayhuya karışmak, riske atılmak istemiyor. Reçetelerim yok, ne toplum, ne kendim, ne de yaşam için.
Gene de, her şeye rağmen, hayatı, o “olağanüstü güzellikteki şarkıyı” dinlemeyi öğren, duyana dek.
Belleğin tıpasını hafifçe aralayarak, geçmişin usul usul dışarı sızmasına olanak tanıyor, böylece yeniliklere, gelecek düşüncesine yer açıyorum.
Ona güvenli uzaklıktayken ölüm beni büyülerdi; oysa hiç de yazarların ve peygamberlerin bize söyledikleri gibi gizemli, kutsal, yüce değilmiş. Bir geçit olduğuna da inanmıyorum.
Seni taşıyamam. Ben kendi bacaklarımın üzerinde duramıyorum ki.
Geceler çok uzun, anlarsın, en beyazları bile.
