İlkokulda ödev olarak verildiği zamandan bu yana kitaplığımda belli bir yer edinen bu kitap, her nedense beni çok gururlandırmıştır. Kitabı -yanılmıyorsam- üç-dört kez okudum ve her okuyuşumda da farklı duygularla, farklı düşüncelerle okudum. Beş öykünün de ders verici niteliğe sahip olması ve bütün iyi şeyleri zorunlu kılması bir yana, klasik olarak bu kitabı henüz beşinci sınıfa giden bir çocuğa zorla okutmak ne kadar doğrudur, bilmiyorum. Bu konu nereden çıktı derseniz de (ki çoğunuzun bildiğine eminim) bu ve bunun gibi birkaç kitabı size daha ilkokuldayken dönem ödevi olarak verirlerdi, belli bir zaman içerisinde okumanızı isterlerdi ve kitabın ne anlattığı hakkında kitaptan daha uzun bir yazı yazılabilecekken, sizden bir sayfalık özet çıkarmanızı beklerlerdi. Ve öğretmenin görüşünden farklı bir görüşe sahipseniz de, düşük not alırdınız. Bu kadar basit.
Yani, tek istediği okurken eğlenmek olan bir çocuğa bu tarz kitapları zorla okutmanın doğru olmadığını düşünüyorum. Değil bir yetişkinle bir çocuğun çıkaracağı dersin aynı olması, iki yetişkinin çıkaracağı dersin bile aynı olması beklenemez, beklenmemeli.
Klasikleşmiş bir kitap olduğunu bildiğinizi düşünerek kitabın mükemmelliğinden ve kitabı çok sevdiğimden bahsetmeyeceğim. Zaten bunu kitabı okuyan herkesten duyabilirsiniz.
Ağır kitaplardan yorulduysanız, biraz soluklanmak ve dinlenmek istiyorsanız ya da klasiklere alışmak istiyorsanız karşınızda ihtiyacınız olan o altın kitabı görüyorsunuz.
