Tolstoy, bu kitabında oldukça açık,yalın, okuyucuyu sıkmayan bir anlatım kullanmış.Okurken keyif aldım,Tolstoy’un bu denli arayış içinde olması,meraklı olması ve sürekli sorular sorması ve asla yetinmemesi beni çok etkiledi.mesela bizler bir soru sorarız cevabı açıktır nettir ya da çok kapalıdır çok fazla araştırma yoluna girmeyebiliyoruz ama Tolstoy sürekli bir arayış içerisinde.aslında belki de bu da dine körü körüne inanmama ihtiyacından kaynaklanıyor.makul bir sebep olduğu aşikar.Tolstoy sürekli soruyor,soruyor,soruyor,cevap arıyor,arıyor,arıyor. olması gerekeni yapıyor aslında. Tolstoy’un genel din anlayışı sanki bana deist gibi geldi kitap bitiminde. yani kliseyi,ortodoksları,dinin getirdiği yükümlülükleri,din adamlarının belli bir düşünce etrafında birleşememesi,İsa’nın dirilişinin anılmasını anlayamaması.(aslında deistlik derken bunu demek yanlış da olabilir çünkü uzun bir zaman diliminden bahsediyoruz ve Tolstoy sürekli arayış içinde ve kendini yenileyen ve sürekli düşünen bir yazar.siz de yorumlayabilirsiniz bu kısmı dilerseniz.) ama sanki aradığı, dinden ziyade Tanrıymış gibi. kitapta çünkü ben dine bir bağımlılık fikrinde olduğunu görmedim belki de göremedim. Tolstoy yaşama gücünü Tanrı’da aradı.Tanrısız mahvoluştan başka hiçbir şey bulamadığını söyledi bizlere.ben okunması gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum kendim de bu kitabı daha sonra 2.ye okumak isteyeceğime eminim:)
