Bir kitap okuduktan sonra, mutlaka onu okuyan diğer okurların yorumlarına bakarım.Benim yakalayamadığım ayrıntılar, farklı bakış açıları her zaman dikkatimi çeker.Okumak hepimizin nasiplendiği hudutsuz bir okyanussa eğer, haliyle ağa takılan balıklar da farklı olur.
Bu kitaba yapılan en yaygın eleştirilerden biri de fazla zorlama ve sıradan bir hikayeyi konu alması.Sanki sonu ve başı belli hayatların içerisine kafesteki kuş misali hapsedilen bizler değilmişiz gibi.Benim söyleyeceklerimse tam tersi bir görüşü savunacak.Bu kitap benim için oldukça sıradan bir hikayenin bile usta bir yazarın kalemiyle nasıl devleşeceğini gösteriyor.
Korunaklı ve ihtişamlı hayatının olağan ilerleyişinden bezmiş, azalan yaşama tutkusunun çaresizliğiyle kabuğuna çekilmiş talihsiz bir adamdır Albinus.Bir gün tamamen tesadüflerin çizdiği şekilde kendinden yaşça genç Margot’a aşık olur.Ne yazık ki insana içkin her duygu gibi aşk da yanlış kişilerce kullanıldığında mutluluğun istikametini felakete çevirebilir pekala.(Ve bundan da çok iyi sanat eserleri çıkar.)
Aşkta insanı hakikate karşı sırt çevirmeye iten bir cihet olduğu muhakkak, yazarın bu konuda kullandığı metafor ise onun ustalığını kanıtlar nitelikte.Albinus’un gözlerindeki esrar perdesini kaldırmak için onu zifiri bir karanlığın kucağına atmak! Yazarın karanlıkta attığı kahkahaları duyar gibiyim.
Huzursuz okumalarınız olsun.
Senin de alacağın olsun Nabokov.
