Kızıl Tarlalar, Kızgın Toprak ve Tarçın Kokulu Kız’dan sonra Jorge Amado’dan okuduğum üçüncü eser oldu. Kitap, Amado’nun ilk dönem eserlerinden. Kendisi de toprak sahibi, zengin bir aileden gelen Amado’nun küçüklükten itibaren babasının çiftliğinde çalışan işçilerle iç içe olduğunu, büyüdüğünde de onların acılarına duyarlı olduğunu ve bunların politik eğilimlerini şekillendirmede büyük rol oynadığını biliyoruz. Amado’nun ilk dönem eserleri genelde toplumcu gerçekçi tarzda yazılmış politik romanlar ama benim şimdiye kadar okuduklarım arasında Kızıl Tarlalar’ın politik unsurları en ağır basan eser olduğunu söyleyebilirim. Romanda Amado, okuyucuyu yine Brezilya’nın en yoksul ve çorak bölümü olan kuzeydoğu bölgesine götürüyor ve bu kez ekip biçtiği topraklardan kovulan insanların büyük kentlere göç etme hikayesini okuyoruz. İç parçalayıcı, yürek burkan bu hikayede, açlıktan ölen insanlar, çektikleri acılardan dolayı eşkıyalık, mistisizm başta olmak üzere farklı yollara sapıyorlar. Göç eden bir ailenin bireyleri üzerinden 1920’lerin Brezilya’sında toprak sahipleri ve işçiler arasındaki dinamiği, düzene hizmet eden papazlar, kilise, jandarma ve siyasileri ve kendine, çevresine ve soğaya yabancılaşan toprak işçilerinin hayat mücadelesini okuyoruz. Akıcı bir roman. Latin kültürüne ve toplumcu gerçekçi eserlere ilgi duyan herkese tavsiye ederim. Amado’nun kalemini de diğer eserleri gibi Kızıl Tarlalar’ı da ben çok sevdim.
