İlk başlarda öyle bir giriş var ki kitaba, ister istemez şöyle bir silkeleniyorsunuz. Bunu konu, kurgu, karakterler anlamında söylemiyorum. İnsanı düşünmeye itiyor bazı cümleler, bazı paragraflar. Gözlerinizi kapatarak algılamak, hissetmek ve kafa yormak istiyorsunuz cümlelere. Bunları elbette kitabın başlangıcı için söylüyorum, kitap ilerledikçe bu tarzından vazgeçiyor yazar. Sonra diyorsunuz ki ne anlatıyor bu adam, elbette bir hikâye var ama yazar, aklına gelen şeylerin hepsini yazmaya çalışmış dediğiniz anlar da oluyor. Bu anlar belki de bazı okuyucuların kitabı okumaktan vazgeçtikleri yâda sıkılarak devam ettikleri bölümler.
Hayatın anlamını kavrayamamış iki karakterin batık bir halde yaşamaları, elbette bu batık hayatı yaşarken dünyada birçok insanın böyle batmış hayatlara eşlik ettiğini de görüyorsunuz. İnsan olmanın ve hayatın en acımasız anları da dâhil hayata bir şekilde tutunmak gerektiğini Kayra karakteri anlayamazken, Kinyas bir şekilde bunu başarabilmektedir. Yazarın sonunda belki okuyuculara vermek istediği final mesajıdır bu durum. Ama bu mesajın dışında sayısını bilemediğim o kadar çok konuya bir şekilde girmiştir ki yazar, kitap içinde kitaplar çıkartabilmek mümkün o konulardan. İlk kitabı olması, kitabı 23 yaşında yazması kesinlikle kitabın kurgusunu ve akışını değerlendirirken göz ardı edilmemelidir. Kitaptan, bir roman okumak dışında aldığım notlarla birlikte çok şey öğrendim. İşin birde bu tarafını görmek gerekir diye düşünüyorum. Benim yeni öğrendiklerimi önceden bilen okuyucu belki de bu sebepten de kitaptan sıkılmış olabilir.
Ben okudum, sevdim, tavsiye ederim ve diğer kitaplarını da okuyacağım.
