Galiba hepimiz yitirdiğimiz insanın yasını tutuyoruz.
Mümin yitirdiği inancın yasını tutuyor. Komünist yitirdiği ütopyanın yasını. Millet, millet olamamanın, komşu komşuluk edemiyor oluşun yasını tutuyor. Politikanın bize ileride daha güzel bir dünya sunacağına dair itikadımızı yitirmenin yasını tutuyoruz..
Kitabın en güzel alıntısı kanımca.
İnanın bana, o zamanlar aşklar ömür boyu sürerdi. Bir kız,
camdan el salladı mı, havalara uçardık. Bir gülücük, mahcup, kaçamak bir bakış, bir merhaba... yavru kuşlar gibi heyecanlanırdık. En büyük hazine kalbimizdeydi. Nasıl utangaçtık; gönül verdiğimiz kişiyi incitmekten de, onun karşısında küçük düşmekten de ödümüz kopardı. Karşılıksız aşklar,
"Yanni Baba ölmüş" dedi gözlerindeki nemi gizlemeye gerek duymadan. "Evinde bulmuşlar... Bir hafta olmuş öleli. Kimse farketmemiş... Ne komşuluk kaldı siktiğimin dünyasında, ne vefa! Cesetlerimiz evlerimizde kokacak, kimse bilmeyecek valla..."
Sayfa 255Kitabı okudu
Komşuluk ölünce, kediler popüler oldu
Sanki ben burada değilmişim gibi davranıyor. Bazen başıyla selam veriyor, bazen görmemezlikten geliyor. Böyle köylük yerlerde komşuluk iyi olur. Herkesten kaçan birisine tesadüf edince insan elinde olmadan şüpheleniyor.
Sayfa 124Kitabı okudu
