Ben, banknot değil, bozuk para saymak için dünyaya gelmişim.
Sayfa 324Kitabı okudu
“Olduğumuz her şey (ve bu sebeple yaptığımız her şey) düşünmüş olduğumuz şeyin sonucudur.” Kendimizi, anlamsız bir evrenin içinde var olan, üstün şekilde anlamlı ve değerli toplulukların üyeleri olarak düşündük - tanrılaştırılmış uluslar, ilahi sınıflar ve daha başka şeyler. Ve böyle düşünmüş olduğumuz için, yeniden silahlanma tam hız devam ediyor, ekonomik milliyetçilik her zamankinden daha da yoğun bir hal alıyor, rakip propagandaların savaşı daha da şiddetlenerek büyüyor, ve genel savaş hali giderek daha da olası hale geliyor.
Sayfa 450Kitabı okudu
İnsanlığın faciası; yaşayabilmek için tabiattan uzaklaşmaya mecbur olması; fakat uzaklaşınca da hayatiyeti kaybetmek tehlikesine düşmesidir.
Sayfa 110Kitabı okudu
Hayat da en çok kimi sevdirse o, bizi fütursuzca silkeleyip gider.
Sayfa 13Kitabı okudu
Tüm umudumu yitirmişim. Yazgıdan kesinlikle kaçılmayacağını; başkalarının buna asla izin vermeyeceğini yeni anlamıştım. Artık acı çekmiyordum. Yalnızca dışarıdan, bir seyirci gibi, sonumu seyrediyordum. Bu sonun ne olduğunu ise henüz bilmiyordum.
Sayfa 93Kitabı okudu
Peki sizce kendimden kaçarak yazgımı değiştirebilir miydim?
Kendimden kaçıp yazgımı değiştirmek istiyor gibiydim.
“Yazgısıyla böylesine yapayalnız mıydı? Binlerce insanın aynı yazgıyı paylaştığını, yaşamında meydana gelen şeylerin her gün yaşanan bir trajedi olduğunu biliyordu, ama yine de daha önce kimsenin bu acıyı böylesine keskin hissetmediği duygusuna kapılıyordu.”
↣ Avare
Sayfa 70 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Tuhaflaşıyorsun..
Yaşam dediğimiz şeyin kendisi de öylesine sıkıcı, aptalca ve kirli ki… Yutuyor insanı. Çevren tuhaf kişilerle dolu, baştan aşağı tuhaf kişilerle. Onlarla birkaç yıl birlikte yaşayınca da, farkına varmadan tuhaflaşıyorsun sende. Kaçınılmaz bir yazgı bu
Sayfa 4
"Bir kenti ardımda bırakıp da geldim,
Muştanın
Tinerin
Acının yatsınmaz yazgısında
İçimin üşümelerini al."
Aynı gökyüzü, aynı keder...
Değişen bir şey yok ki;
Gidip yağmurlara durayım.
Söylenmemiş sahipsiz bir şarkıyım;
Belki sararmış, eski resimlerde kalırım,
Belki esmer bir çocuğun dilinde.
Bütün derinlikler sığ,
Sözcüklerin hepsi iğreti.
Değişen bir şey yok hiç;
Ölüm hariç.
Aynı gökyüzü aynı keder...
