Beni ikinci kez inceleme yazma mecburiyetinde bıraktığı için 1000K'yı en kalbi duygularımla kınıyorum. 
Nikolay Gogol'ün hikayesinde, burnunu arayan adam gibi ben de kaybolan incelememi ümitsizce aradım durdum. Sonuç?Bulamadım ve ikinci defa yazıyorum...
Bereket versin, birkaç haftadır 
Rabindranath Tagore eserleri sayesinde Hindistan'da bolca meditasyon yaptım ve sevgi dilini öğrendim. Yoksa ben de bilirim camı çerçeveyi indirmesini. Ama ne dedik? Sevgi dili dedik...
Abdurrahman Seyhan , Bir münibüse doldurduğu filozoflarla beraber (şoför de dahil) aydınlık bir yola koyuyor bizleri. Yani bu kitaptaki ilk hikayenin "Aydınlık" olması tesadüf değil. Yol uzun ömürler kısa... İrili ufaklı hikayelerden ve toplamda 60 sayfadan oluşan bu kitap, ismini kitapta geçen bir hikayeden almaktadır. Yeni yazarın kitap yazma cüretkarlığı, meyvesini vermiş ve nihayetinde tek solukta okuyabileceğiniz bir kitap oluşmuş. Beğendiğim ve kendimden çok şey bulduğum mini ama güzel bir seyahatti benim için.
Siz değerli okurların da 1 saatini ayırmasını temenni eder, Abdurrahman Seyhan'a beğendiğim bu kitap sonrasında, kaleminin aydınlığında nice kitaplar yazma kabiliyeti ve gücünü dilerim..
İncelemeden çok kandil mesajı gibi oldu yahu:) Ne yapayım, cümle dağarcığım buna müsade etti. Yoksa ben de, kalemi yere sağlam basan, fuları boynuna dolamış, gözlüğü hafiften aşağıya inik, ağzında sönük piposuyla eline aldığı kitabı ilmek ilmek arşınlayan gözü pek bir eleştirmen gibi alt yapısı ve teknik bilgisi bol bir inceleme yazmak isterdim... Olmuyor, Bilge birinin dediği gibi "Değiştiremediğin şeye takılma"
İyi okumalar dostlar
Sevgi içimizde.
Alanımla ilgili sunum hazırlarken bağdaş kurmuş meditasyon yapan kadın fotoğrafı kullanınca bilimsel, rükû ya da secdede adam fotoğrafı kullanınca bilim dışı oluyorum. Bilimsel araştırma yaparken meditasyon, yoga, nefes ve gevşeme egzersizlerini ruh sağlığına iyi gelir diye önerirsem evrensel; namazı (Yaradan'la terapötik ilişki kurmayı), zekatı (paylaşmayı), orucu (irade eğitimini) tavsiye edersem yerel oluyorum. Babannen de yoga yapardı zaten :-P
Öfkelendiğinde;
"Kendini denize düşmüş farzet. Çabalarsan boğulacağını düşün. Anladın mı? Çabalamak, çırpınmak fena. Tehlikeli.
Gözünün önüne getir. Kendini, suyun yüzün de serbest bırak. Daha serbest. Daha serbest. Hiç sıkma kendini. Kollarını, bacaklarını tamamıyla rahat bırak. Korkma. Ben de senin yanında yüzüyorum farzet.
Şimdi gözlerinin önüne bulutsuz, masmavi, sakin bir gökyüzü getir.
Bulutsuz, masmavi, sakin...
Bulutsuz, masmavi, sakin..
Bulutsuz, masmavi, sakin...
Suyun yüzünde, arkaüstü, bir yatağa uzanmış gibi rahat, kıyıya doğru yüzüyoruz. Anladın mı? Bu emniyeti çırpınmaktan, çabalamaktan, haykırmaktan sakınmaya borçlusun.
Düşün bunu. İyi düşün: Çırpınmak ve çabalamak batmaktır; haykırmak boğulmaktır; sakin ol. Kendini bırak. Emin ol. Batmayacağına, selamete çıkacağına emin ol.
Bak, şimdi ne kadar düzeldi. Yine gözönüne getir. Bulutsuz, masmavi, sakin bir gökyüzü. Tehlike geçti. Sahile yaklaşıyoruz. Teneffüsün(nefesin) derinleşiyor. Daha rahatsın, daha iyisin çünkü. Değil mi?"
Yalnızız S.100
İyi Hissetmenin Kimyası ๑ ◕‿◕ ๑
✔️Dopamin🙂
Görev üstlenmek.
Bir şeyler üretmek.
Küçük başarıları kutlamak.
✔️Oksitosin🙂
Hayvan sevmek.
El ele tutuşmak.
Sarılmak.
Birinden hediye almak.
✔️Serotonin🙂
Meditasyon yapmak.
Günlük tutmak.
Geçmişteki başarıları ve güzel günleri düşünmek.
✔️Endorfin🙂
Gülmek.
Komik şeyler izlemek.
Güzel kokular koklamak.
Düzenli egzersiz yapmak.
#alıntı
Üşenmeden okumanızı tavsiye ederim :)
Zen ustalarının en büyüklerinden biri olan Lin Chi şöyle der:
“Gençken tekneler beni büyürlerdi. Küçük bir kayığım vardı ve yalnız başıma göle açılırdım. Saatlerce orada kalırdım. Bir seferinde, güzel bir gecede, gözlerimi kapamış kayığımda meditasyon yapıyordum. Akıntı aşağı boş bir kayık geldi ve benimkine çarptı. Gözlerim kapalıydı, bu yüzden şöyle düşündüm: ‘Biri kayığıyla geldi ve kayığıma çarptı.’ İçimde öfke sesi yükseldi. Gözlerimi açtım ve öfke içinde adama bir şey söyleyecekken kayığın boş olduğunu fark ettim. O zaman hakaret edecek yön kalmadı. Öfkemi kime ifade edecektim? Kayık boştu. Yalnızca aşağı yüzüyordu ve gelip benim kayığıma çarpmıştı. Bu yüzden yapacak hiçbir şey yoktu. Öfkemi boş bir kayığa yansıtamadım.”
Ve Lin Chi devam eder:
“Gözlerimi kapattım. Öfke oradaydı ama çıkış yolu bulamadığımdan gözlerimi kapattım ve öfkeye doğru geri geri yüzdüm. Ve o boş kayık benim fark edişim oldu. O sessiz gece, içimde bir noktaya geldim. O boş kayık benim ustamdı. Ve artık biri gelip bana hakaret ettiğinde gülüyorum ve diyorum ki: ‘Bu kayık da boş.’ Gözlerimi kapatıyorum ve içeriye gidiyorum.”
Sayfa 47Kitabı okudu
İnanç bilginin sorgulanması değildir, ona göre yaşamaktır.
