Miden iyi ciğerlerin sağlam, ayakların tutuyorsa,
Kralların hazineleri, daha fazla mutlu edemez seni.
Sayfa 152 - HoratiusKitabı okudu
İnsanların kullandıkları renklerden yola çıkarak onlar hakkında çok şey öğrenebildiğinize inanırdım.
Sayfa 14Kitabı okudu
Toplum bize ya çizginin içinde ya da dışında olmamız gerektiğini öğretiyordu. Ancak arada kalan çok fazla şey vardı.
Sayfa 14Kitabı okudu
Karun'un hazinesi, İskender'in kudreti; yetti mi gidermeye, o içsel sefaleti? Bir şans daha olsaydı, seçer miydi birisi; yaşamayı bir daha, bu parlak esareti?
Bu yüzden ayrılırken, gözü açık nicesi...
Olmadı 'sahip olmak', mutluluk vesilesi...
Ne var ki yaşam biçimi, insanın düşünceleri dahil olmak üzere her şeyini değiştiriyordu.
Sayfa 201Kitabı okudu
İnce bir ip üzerinde yürümek gibi bir şey seni sevmek. Her an ip kopacak diye korkuyorum. İpi kopartan kişi olmaktan daha çok korkuyorum. Senden uzakta geçen her dakika sanki ipi inceltiyor. Elimden kayıp giden misine gibi, ne kadar tutmaya çalışsam da elimi kesiyor, canım acıyor, bırakmak zorunda kalıyorum. Ellerimden kanlar akıyor, avuçlarım kanıyor. Bu ellerle dokunmak istemiyorum sana.
Uyuyor musun yoksa! Uykunda da çok güzelsindir, yine öyle sağına dönüp mü yatıyorsun?
Çok yorgunsun biliyorum! Hep yorgunum biliyorsun!
Niye mi yanında değilim, bilmiyorum ki. Elim kanıyor, avuçlarım kanıyor, öyle dokunamam sana.
Sen yine o geceliği mi giydin yatmadan önce. Biliyorsun çok önemli benim için, ayrıntılarda yaşıyoruz, ayrıntılarda sevişiyoruz. Her ayrıntı bizim için bir mutluluk, her ayrıntı bizim için bir suçluluk, her ayrıntı bizim için, umut ve umutsuzluk.
Kokun genzimde, derinlerde. Hissediyorum! Yokluğunun kokusunu içime çekiyorum. Yokluğunun kokusu nasıldır bilir misin? Hani avuçların kanar ya, kanla birlikte bir koku yayılır. Ölüyorsun sanırsın, ölüm kokusudur o! İşte yokluğunun kokusu böyle bir şey.
Acı var elbette. Umut olmaz mı? Her an, umut doluyum. Bekliyorum avuçlarımın iyileşmesini…Bekliyorum...
(ihtiyar - geçici insan masalları)
Mutluluk bir alegori, mutsuzluk ise bir hikâye.
Çocukların eğitimini babalarına bırakmak büyük bir saflıktır. Devletlerin çoğu herkesi, kadınlarını ve çocuklarını diledikleri gibi yönetmekte serbest bırakır, onlar da masallardaki devler gibi akıllarına esen her deliliği yaparlar. Galiba yalnız Lakedemonyalılar ve Giritliler çocukların eğitimini yasalara bağlamışlardır.
Bir devlette her
Sayfa 88Kitabı okudu