"Etrafıma ördüğüm bir duvarım vardır. Mutlu olsam bile öyle olduğumu anlatamam veya gösteremem.Gözlerinin içine bakabilirim ama senin derinliklerine ulaşmam. Beni anlıyor musun? Ben o duvarın gerisindeyim. O duvarla kapattım kendimi, her şeye. O kadar uzağım ki her şeye... Sıcak, neşeli, hayat dolu olmak istiyorum. Küçük düşürülmekten çok
Usulca düşüyor yüzüm,
Damarlarımdan,
Damla damla çekilirken kanım.
Biraz neşesi,
Biraz da korkusu var içimde,
Can veriyor olmanın.
Kiminin yüzü,
Mutluluğun habercisi oysa.
Aydın, halka, yığına dayansa kalmayacak korkusu, güçlü bulacak kendini. Orda da yolunu kesen bir başka mutsuzluk var. Çok eskilerden, tarihten gelen. On üçüncü yüzyıldan sonra halkından kopmuş Türk aydını. İşin acı yanı, ileri aydın da kopuk bugün halktan. Yalnız devlet yasakları, düzenin baskısı ayırmıyor bizi halkımızdan, yapımızla da ayrıyız; duygumuzla, düşüncemizle, inançlarımızla, belki en önemlisi de dilimizle ayrıyız. 700 yıldır ayrıyız. Ülkücü, eylemci, halkçı aydının en yüce örneğini vermiş Türk halkı. Türkmen hocasını, Yunus Emre'yi çıkarmış. En soyut kavramları, düşünceyi nasıl iletmiş halka!.. Ne inançtır, ne güvençtir o, halkın diline, anlama, kavrama yeteneğine!.. Bugün, yüzlerce yıl sonra, onun bıraktığı, başlattığı yerden yola çıkacağız yeniden. Arada tükenip giden yüzlerce yılı düşünün...
Kaldırımlar
I
Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında;
Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum.
Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.
Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;
