"Gitmek, gitmek, gitmek..... isterim hep."
Ah Tezer, o kadar iyi anlıyorum ki seni! 
Peyami Safa 'nın "Dünyasından memnun olmayanlar ne kadar benziyorlar birbirlerine." sözü misali... Çocukluğundan yetişkinliğine kadar hep gitmek istemiş, o aradığın huzurun hep başka yerlerde olduğunu düşünmüşsün sen de. Bulunduğun yere ait
hayrolsun sonumuz
O kadar çok şey kaybetmişiz ki!
İnsan olarak,
İnsanlık olarak,
Arasak dahi bulamayabiliriz, artık.
Bu yol böyle gidilmez.
Bu kervan böyle düzülmez.
Sonumuz ne olur bilinmez ama
Yine de tek bir umut,
Allah’tan ümit kesilmez.
🍂🍂🍂
"Bir yetişkin günde ortalama 15 kez,
Bir çocuk ise 400 kez gülümsüyormuş
Ne çok şey kaybetmişiz büyüdükçe..."
Bir yetişkin günde ortalama onbeş kez gülüyormuş.
Bir çocuk ise dörtyüz kez.
Meğer ne çok şey kaybetmişiz büyüdükçe...
~~~°°°alıntı°°°~~~
Yalnız Değiliz - Hüsnü Arkan
Bir Eylül akşamındayız, kimse gülmüyor
Bir siyah beyaz fotoğrafta pus gibiyiz
Belki biraz önce birini kaybetmişiz
Siz hiç eksilmediniz mi? Biz çok eksildik
Korkma yanımda kal, şarkılar gibi
Madem yalnız değiliz bize bir şey olmaz
Gitmek dediğin ne? Her sabah bir gemi kalkıyor
Bir yelken, bir dümen, bir de sen; deniz başlıyor
Bu deniz neden kırmızı? Kimse bilmiyor
Kimse sormuyor, neden siyah? Sus gibiyiz
Belki biraz önce birini kaybetmişiz
Bir hikâye bitmiş ansızın, ölüm başlamış
youtu.be/n01uGUM5xk0
Ellerimizin Büyük Boşluğu
"...Kimsesiziz kime gidelim
Yaralarımız var kime
Sıcak bir şey arıyoruz kime
Merhamet arıyoruz kime
Bağışlanmak istiyoruz kime gidelim
Sorumuz ve cevabımız sen değil misin
Yorgunuz, kaybetmişiz, dalgınız, kırgınız, küsmüşüz
Bu çocuklar birer birer kaybolurken sisler içinde
Kime gidelim
Çok yürüdük, yollar kayboldu
Yol olduk sana geldik
Ne getirdin deme bize
Senden başka neyimiz varsa o bizim yokumuzdur.
Geldik işte bunlar ellerimiz
Bunlarda ellerimizin büyük boşluğu..."
Mevlâna İdris
Çok üzgünüm..
Javier Marias ı kaybetmişiz.
Di’li geçmiş zamanın acımasızlığına boyanmadan bir şey yazmak ne zor, kaybettiğimiz birinin ardından. Gelecek zamanın umuduna sarmak istiyorum onu ben.
Elime tutuşturduğun elekten ruhuma bakmaya devam edeceğim demek istiyorum..
Senin kaleminden dökülen satırlarda hem kaybolup hem de kendimi bulacağım, ve her seferinde bu ikisi nasıl oluyor da kol kola veriyor, mucize mi bu diye şaşıracağım demek istiyorum.
Hayatımın seninle ilgisini sayfasını kıvıracağım bayım Marias. Her açtığımda “Merhaba” diyeceğim. Güle güle, hoşçakal, uğurlar olsun, hiçbir sayfada kıvrılmamışlara kalsın.
Seni seviyorum. Çok.
Ne başkasıyız, ne de kendimiz! Ortadayız..
Doğru olmayan çok şey var hayatımızda. Üstelik, hiç utanmadan doğru olarak göstermeye çalışıyoruz bütün bunları. Saptığımız için sapıtmışız. Ama neden, ne zaman, ne sebepte saptığımızı bilmiyoruz. Çektiğimiz bütün acılar bundan. Doğru yolda değiliz, öylesi ne saplanmışız ki bataklığa, gerçeği görmeyecek kadar bozulmuş gözlerimiz. Yolumuzu kaybetmişiz. Bir bilen de çakıp «doğru yol şudur!» demiyor. Çünkü hiç kim se gerçek doğruyu bilmiyor. Herkes kendi yanlışının peşinde kurtuluş nutukları atıyor. Toplum olarak hep bu eksikliğin çilesini çekiyoruz. Ne başkasıyız, ne de kendimiz! Ortadayız. Dalgalı bir denizde, kırık bir sal gibi ortadayız. Her an batabiliriz. Her an çok uzak bir ihtimalle de olsa kurtulabiliriz. Kurtulmak!.. Gene de bunu isterim.
Sayfa 144Kitabı okudu
