Her şey değişir de şu insan yok mu, insan zor değişir. Kendimiz bile güzel olanı bilir, doğru olanı anlar ama yine de değişmeye direniriz. Ne tuhaf. Kızılırmak'ın aynı kitabında geçer: "Bir şey bulmuştum. Yaşamayı kolaylaştıracak, güzelleştirecek bir şeydi. Unuttum sonra. Yine kendim oldum, kaçınılmaz ve imkânsız kendim." Belki bir
Keman
KEMAN
Derin bir uykudan uyanır gibiydim. Gözlerimi açmadan evvel iyice kendime gelmeyi bekledim. Etrafa bakındım. Bulunduğum yer tanıdık değildi. Neredeydim? Ne olmuştu bana? Bir türlü çözemiyordum. Yattığım yatağın hemen yanı başında bulunan pencere bir koruluğa bakıyordu. Ama ne ev ne de bu koruluk bana aşinaydı. Karnıma bir sancı girince
Çoğu zaman yorgun argın bir şekilde işten çıkıyoruz. Gündelik hayatın koşuşturmacası bizi hırpalıyor. Kendimizi değersiz hissediyoruz. Değersiz hissinin yanında bir de başarısız ve yetersiz görmeye başladığımız zaman ne kadar enerjimiz varsa bitip tükeniyor. Artık tek istediğimiz bir an önce eve gidip yatağın içine girmek ve oradan çıkmamak oluyor. Yatağa yattığımız anda düşünceler üşüşmeye başlıyor zihnimize. Başarısız olduğumuzdan, hatalar yaptığımızdan ve beceriksizliğimizden, herkes hızla yol alırken bizim bir arpa boyu ilerleyemeyişimizden bahsedip duruyor. İyice büzülüyoruz. Gerçekten değersiz hissediyoruz. Hissetmekle kalmıyor buna inanıyoruz. Hoş geldin depresyon...
Bu durum bize bir yerden tanıdık geldi mi? Geldiyse şaşırmıyoruz çünkü depresyon artık grip kadar sıradan ve yaygın bir ruh hali. Hepimiz isteksiz, hepimiz düşük bir enerjiyle güne başlayıp günü bitiriyoruz. Kafamızda sürekli bizi eleştiren ve hiç susmayan sesler var. Onlara inanıyoruz. Mesela otobüsü mü kaçırdık. Bunu hep yaparız zaten çünkü beceriksizin biriyiz. Değersizin biriyiz biz. Bir şeyi hak etmiyoruz. Herkes ne güzel mutlu mutlu
Kitup
BEYZA ALKOÇ - BUL BENİ
Ben Berfu'lara Aziz Ata meselesini açıklarken gözlerim aynı grubun içinde tanıdık gelen bir yüze daha denk geldi bir anda. Aziz Ata'nın birkaç kişi ötesinde ayakta duran uzun sarı saçlı, bronz tenli güzel kıza takıldı gözlerim. Bu kızı bir yerden hatırladığıma, tanıdığıma.emindim. Ve bir anda birkaç ay öncesine Aziz Ata ile bir araba yolculuğumuza gitti zihnim. Eski bir konuşma canlandı zihnimde
"Pınar," dedi ve ekledi, "Eski sevgilim."
"Övle mi?"
"İki ay oldu ayrılalı. Hala her yerden ona dair bir şeyler çıkıyor ama. İkiay kısa bir süre."
Başımı salladım. Fotoğrafı torpidoya geri koydum ve kapağını kapattım.
"Üzüldüm." diye mırıldandım, "Ne kadar sürdü ki ilişkiniz?"
"Bir yıl kadar. Sonra da beni aldattı."
İlk ziyaretimde, aynı duyguları yaşamıştım⚘️
Şems-i Tebrizi'nin türbesi, daha evvel mezarlık olduğunu duyduğum Şems Parkı'ndaki Şems Camii'nin içinde yer alıyordu.
Mevlana Hazretleri'nin türbesini gezdikten sonra burası, ne kadar da ihtişamdan uzak, sade ve mütevazı geldi. Gözlerden ıraktı, sanki saklanmıştı.
Bahçe kapısından içeri adımımı atar atmaz, sebebini anlayamadığım değişik bir ruh haline büründüm. Daha evvel hiç görmediğim halde, çok tanıdık bir yerde gibiydim.
