Bu flört işleri benden geçmiş ya. Kendim olup, içimden geldiği gibi konuşup yaşayarak yalnız kalmaya mahkumum sanırım. Aslında tek başıma çok da güzel yaşayıp gidiyorum. Kasmadan, stres yapmadan, minimalist, sade ve sıradan bir yaşam. Kitabımı alıp geziyorum, tek başıma tiyatroya gidiyorum, yeni mekanlar keşfediyorum, diziler ve filmler izliyorum. Boş vaktim yok, yaşam boyu gelişim akımına kapıldım.
Saçma bir konfor alanım oluştu, dışına çıkmaya üşeniyorum. Bana bir şey katmayan insanlara ayırdığım vaktin boşa gittiğini hissediyorum. Bir şeyler katmaktan kastım sadece bilgi, tecrübe ya da maddi hazlar değil. Bazı insanlar yaşam enerjinizi arttırır, hayata pozitif bakmanızı sağlar, varlığıyla sizi mutlu eder, dünyaya artık eskisi gibi bakamazsınız, sizi dönüştürür, daha iyi bir insan olmanızı sağlar. Tüm bunların hepsini sadece açık yüreklilikle, gülümseyerek, sevgisini ve dostluğunu hissettirerek yapabilir. Belki de okuduğumuz kitapların, izlediğimiz filmlerin etkisinde çok fazla kaldık. Hayal dünyamızla gerçek dünya arasındaki bağ bir yerde koptu. En sevdiğim filmdeki replik geliyor aklıma: “O mükemmel değil. Sen de mükemmel değilsin. Asıl soru birbiriniz için mükemmel olup olmadığınız.”
Kırmızı Oda' da geçen mükemmel replik;
" Şiddet sadece vurarak kırarak değil; yok sayarak, görmezden gelerek de oluyor."
O kadar haklı ki
