Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.17
Ölümü kabullenmek hepimiz için en zoru. Elric kardeşlerin kendilerini suçlamalarına şahit olmak daha da üzüyor >_<
Her şey bir yanaa Roy Mustang hayranlığımın iyice arttığı ciltlerdeyiz ^.^
Albert Camus'nün gençlik dönem eseri, yazdığında 22 yaşındaymış ama okuduğumuz zaman pek acemi işi olduğunu düşünmemiz mümkün değil. Dostoyevski'nin Öteki kitabını okurken de aynı hisse kapılmıştım, yeni yazmaya başlayan birinin elinden çıkmış gibi değildi o da.
Tersi ve Yüzü, beş tane kısa hikayeden oluşan deneme türüne biraz daha yakın bir kitap. Camus, kitapla ilgili yazmak istediği her şeyi burada yazdığını söylemiş. Öykülerin hepsi sonrasında şaheser kabul edilecek kitaplarının ön hazırlığı gibi. Hikayeler konu itibarıyla Yabancı, Düşüş, Sisifos Söyleni ve Başkaldıran İnsan'a köprü niteliğinde.
İntihar eden bir adamın psikolojisini aktarmasıyla başlıyor kitap, önsözün intihar kavramıyla başlaması, genel içerik hakkında fikir sahibi yapıyor ama devamındaki bölümlerde yaşama hevesi, yaşamdaki varoluş mücadelemiz, acı ve zaman olguları hakkında Camus'nün düşüncelerini muhteşem bir akıcılıkta okuyoruz. Yaşlı psikolojisinin anlatıldığı bölümden çok etkilendim. Zamanla düşüncelerin değişmesi, yaş aldıkça önemini kaybeden şeyler, geriye dönme isteği, eski günleri anımsama, yaşama çabası ve sonuçta uğranan hayal kırıklığı ve ölümü kabullenmek. O bölümü; " Yaşam kısadır ve insanın zamanını yitirmesi günahtır." cümlesi çok güzel özetliyor.
Önsözünden son cümlesine kadar yoğun, etkileyici ve öğretici bir eser Tersi ve Yüzü. Zamanı geri alamayacağımızı ve yaşadığımız ânın kıymetini hatırlatan bu derece etkileyici bir bakış açısı geliştirecek kitabı bir solukta değil, sindirerek ve üzerine düşünerek okumakta fayda var.
Bir insanın, sıradan ama kendini sıradan olmayan bir gözle gören bir insanın, gözünden yaşam ve ölüme giden yol. Bu gidilen yolda sağlıklı insanlara karşı hissedilen nefret ve kıskançlık karışımı hisler, ölümün sorgulanması, yaşamın gerektiği gibi yaşanıp yaşanmadığının sorgulanması ve bir anlık titreyişle son bulan hayat macerası.
Hayatını çalışmaya ve yükselmeye adamış bir karakterin gözünden ölüm hadisesinin en içten ve doğal bir biçimde ele alınışı...
Kitabın sonunda anlıyorum ki ölüm her zaman her şeye üstün gelecek ve bu durum karşısında bizim yapmamız gereken tek şey ölüm anında dönüp de geriye baktığımız zaman huzurlu bir şekilde bunu kabullenmek olacaktır.
Yıllar yıllar sonra dönüp de güzel yaşamışız diyebilmemiz dileğiyle.
#tavsiyeedilir.
En Uzak Sahil
Yerdeniz üçlemesinin ilk kitabında Çevik Atmaca’nın çocukluğunu, ikinci kitabında yetişkinliğini ve üçüncü kitabında da artık yaşlılığını görüyoruz. Çevik Atmaca gün geçtikçe güçlenmiş ve sonunda Roke Adası’nın Başbüyücüsü olmuştur. Başbüyücü olduktan sonra sadece bilgi öğretmek ve yönetmekle kalmamıştır elbette. Ben bu kitapta Atuan Mezarları adlı ikinci kitabında heyecanlandığım kadar heyecanlanmasam da içinde sürükleyici bir hikâye var. Yalnız belirtmeliyim ki kitabın ilk yarısı sıkıcı geçebilir. Olaylar ikinci yarıda başlıyor. Bu kitapta ejderhalarla ve ölümle yakın oluyoruz. İlk kitap büyümek konusu ile başlamıştı ve serinin sonu da ölüm konusu ile bitiyor. Kitaptan şu kısacık cümle tüm kitabın ana konusunu oluşturuyor aslında: “Ölümü reddetmek, yaşamı reddetmektir.”
Her birimiz, yaşam tatlı ve görebileceğimiz en güzel şey olduğundan ölüm sonucunu kabullenemeyen insanlarız. Ölümü kabul etsek bile kendimiz söz konusu olduğunda bu ihtimali düşünemeyiz bile. Korkarız ondan. Bunun sonucunda da ölümü unutarak, o hiç yokmuş gibi yaşarız hayatlarımızı. Hep genç kalacakmışız ve sanki gençler de hiç ölmezmiş gibi…
Ölümle bir sorununuz varsa bu kitabı okumanızı tavsiye ederim. Yaşamla ölümün bir olduğunu kabullenmek lazım
Peki ya kaybedenler ne yaşar? Bunu düşündük mü?
“Savaş” sözcüğüne hepimiz aşinayız. İnsanoğlunun bu bitmek bilmez paylaşım kavgasına bir mecburiyetmiş gibi bakmayı, zaferleri kutsamayı, ölümü daha bu dünyada cennet ile taçlandırmayı, haklı-haksızı tespit etmeyi tarih kitaplarından güzelce öğrendik. Hep ileriye, kazanan taraf ile birlikte geleceğe çevirdik yüzümüzü.
Peki ya kaybedenler ne
İVAN İLYİÇ'İN ÖLÜMÜ/ TOLSTOY
Ölüm ile yaşam arasındaki o ince çizgi... Her ikisi de roman kahramanı, İvan İlyiç in son nefesine kadar olan süreçte canlılığını, her gün büyümeye devam eden bir çocuk gibi korumuş, büyümüş, büyümüş ve yaşamına sığmaz olmuştu.
Hikayenin ilk sayfaları bu iki temel taşı içinde barındıran adamın cenaze töreni ile
“Nasıl Ölünür / Emile Zola" İncelemesi
İnsanlar olarak kabullenemediğimiz bir gerçek var…
Kabullenmek yerine kaçmayı ve hatırlamamayı yeğlediğimiz, her ne kadar kaçmak istesek te karşılaştığımız bir geçek: “Ölüm”
Emile Zola “Nasıl Ölünür” derken bize, aslında nasıl ölüneceğini değil bu gerçekle yüzleşeceğimizi anlatıyor. Çünkü bence: Ölümle yüzleşmek ölmek anlamına geliyor. Ölümü kabul etmek, ondan korkmamayı sağlıyor. Ölümle yüzleşen insanlar için geriye şunlar kalıyor.
Tanrı, herkesi öldürür. Ancak tıpkı hayatta olduğu gibi: “Herkesi adil yaşatmaz ve herkesi adil öldürmez…”
Bir burjuva ve fakir bir çocuk ölüyken bile eşit düşünülmez. Tabutlar ayırır onları;
Burjuva en iyi ağaçlardan yapılmış en süslü tabuta
Çocuk ise derme çatma tahtalara konulur…
Burjuva huzur içinde, çocuk karnı aç iken ölür.
Değişmeyen tek şey; “Her ölen unutulur. Unutulmayan ölümün kendisidir…”
Merhaba,
Bu hafta ara ara ama çok da uzak kalamadan Enkheiridion kitabını okudum. Okurken aklıma felsefeyle ilk tanıştığım zamanlar geldi, Marcus Auralius ile tanıştığımda onun fikirleri imparator olması beni çok etkilemişti ki hala etkiliyor kendileri. O zaman bize bağlı olan şeyler, değiştiremediklerimiz, niyetler ve eylemler bana çok yabancı
