Çocukken haftalar bana asırdı;
Derken saat oldu, derken saniye....
İlk düşünce, beni yokluk ısırdı:
Sonum yokluk olsa bu varlık niye?
Yokluk, sende yoksun, bir var gibi yoksun!
İnsanoğlu kendi varından yoksun....
Gelsin beni yokluk akrebi soksun!
Bir zehir ki, hayat özü fâniye...
Sayfa 310