"Nobel'e aday gösterildin, Calvin," diye hatırlattı ona Eliza beth. Kalan patateslerin üzerine kapağı çat diye kapattı. "Beş yıl içinde üçüncü adaylığın. Ben kendi çalışmalarımla değerlendiril-mek isterim, insanların benim yerime senin yaptığını düşündüğü işlerle değil."
"Seni tanıyan hiç kimse öyle bir şey düşünmez."
Elizabeth saklama kabını vakumladı, sonra dönüp Calvin'e baktı. "Sorun da bu ya. Kimse beni tanımıyor."
Elizabeth hayatı boyunca böyle hissetmişti. Kendi yaptıklarıyla değil, başkalarının yaptıklarıyla tanımlamışlardı onu.
O dediğim Eliza, John ve Georgiana şimdi oturma odasında, ateş başındaki bir kanepeye uzanmış yatan annelerinin çevresini sarmışlardı. Mrs. Reed (bu kez ağlayıp kavga etmeyen) çocuklarıyla çevrili olarak, çok mutlu görünüyordu. Aralarına katılmayı bana yasaklamıştı. Beni öyle ayrı tutmak zorunda kalışı onu da üzüyormuş. Ama benim daha insan canlısı, daha çocuksu bir huy, daha şirin, neşeli tutumlar, yani şöyle daha az sinsi, daha rahat bir tutum edinmek için canla başla çalıştığımı Bessie’den duyuncaya ya da kendi gözüyle görünceye kadar beni yalnızca yaşamlarından hoşnut, mutlu çocukların hakkı olan ayrıcalıklardan yoksun bırakmak zorundaymış.
Can YayınlarıKitabı okudu
“-Higgins, kızın da bazı duyguları olabileceğini biraz düşünmüyor musun?
-Hayır, sanmıyorum. Hiçbir halde endişeleneceğimiz duygulara sahip biri değil o. Öyle değil mi Eliza?
-Benim de herkes kadar duygularım var.”
Sayfa 27Kitabı okudu
#kitapyorumu
Selam arkadaşlar. Bugün size merak ettiğim bir kitap olan kayıp eczacıdan bahsedeceğim. Kitabın girişi biraz durağan olsa da sonradan açılıyor. Olaylar çok ilginç ilerliyor. Eliza'nın yaptıklarına şok oldum. Özellikle sonu öyle bir yerde bitti ki çok şaşırdım. Devamı gelecek mi bilmiyorum. Ben gizem ve sır dolu kitaplara bayılıyorum. Siz de seviyorsanız bu kitabı sevebilirsiniz.
Kayıp Eczacı 
Sarah Penner
Az sonra localarında yerlerini alırlarken "Hiç kadın oyuncu adı söylemediniz dedeciğim" dedi."Mınakyan'dan söz açıldı da onun için öyle konuştuk. Olmaz mı hiç Afife! Eliza Binemeciyan var mesela kadınlardan.
"Hiç Müslüman kadın oyuncu yok mu?"
"Yok maalesef."
"Neden dede?"
"Müslüman kadınların sahneye çıkması yasak da ondan!"
Eliza da öyle bir tüccardı ki iyi kâr getireceğini bilse kafasındaki saçı bile satardı!
Ücretsiz olduğu takdirde saçmalık olarak görülen bir şey, işin içine para girdiğinde birden bir saygınlık kazanır. “Bir şeyler karalamak için kaşınan mavi-çoraplılar'a dudak bükmek hâlâ kabul edilebilir bir davranış olabilirdi ama bu onların cüzdanlarına para koydukları gerçeğini değiştirmiyordu. Böylece, onsekizinci yüzyılın sonlarına doğru,
Sayfa 86Kitabı okudu
