Nefesimi kesen yorgunluklarım var ve geriye baktığımda affı mümkün olmayan kırgınlıklarım... Mutsuzum desem şükrüm incinir, mutluyum desem yüreğim... Öyle işte.
Acıyı çekmenin en asil hâli…
İçimden hıçkırıklar çıkaran kitap!
Merhaba sevgili kitap severler.
Bugün sizlerle haftasonu okuyup bitirdiğim #aylinbalboa #ateşsönenekadar kitabından bahsetmek istiyorum.
İçimden hıçkırıklar çıkaran kitap! Şu an yorumunu yazarken bile içimde hıçkırıklar peydah oluyor. Öyle çok yüreğime dokundu ki, belki ben de hayatımın mihenk taşını kaybettiğimden, kayıp acısını on iki yıldır kalbimde bir can kırığı gibi taşıdığımdandır.
İlk öykü baskıcı anne babalarla büyüyen iki arkadaşın hikayesi. Birine babası çocukluktan beri akla sığmayan şeyler yapıyor. Şuraya yazmaya bile utanıyorum
İkinci öykü bir ayrılış hikayesi. Bavulun tekerlekleri tıkır tıkır. Asansörün kara deliği. Kargalar dolmuş odaya. Karakargalar.
Üçüncü öyküdür hıçkırıklarımın sebebi! Size şikayet ediyorum. Beni çok ağlattı. Ama baksanız gözümde tek damla yaş yoktu. İçe ağlamak nedir bilir misiniz? Hüngür hüngür ağlamaktan daha çok acıdır, daha çok acıtır.
Eğer hayatınızın şah damarı durursa yaşayabilir misiniz? Anne, baba ya da gönülden birinin bir gün şah damarı atmaz olur. Sonra sizin düşüncelerinize sızar topraktaki solucanlar. Ölüm hak derler ya inanmayın! Haksızlıktır. Geri kalana yapılan haksızlık.
İşte o ufukta beliren ölüm ihtimalinin hikayesi. Kışın ortası yapılan bir taze fasülye, büyüklüğü her doktor kontrolünde değişen beyindeki toplar, mezun olmadan giyilen bir kep’in hikayesi.
Birbirinden etkileyici dokuz hikayeyi barındıran bu romana kalbimi bırakarak veda ettim. Sonra dönüp baktım kalbime. Üzeri can kırıkları doluydu…
Okuyun derim.
Acıyı çekmenin en asil haliyle tanışın.
Ateş Sönene Kadar 
Aylin Balboa
144 syf.
9/10 puan verdi
Bursa’ya bir seyahatimde bana eşlik eden yol arkadaşlarımdan birisiydi 
Yaşadığımız Şehir - Otobüsname. Mükemmel bir okuma süreciydi benim için. 
Fatma Barbarosoğlu bir Türkiye fotoğrafı için bir davranışlar albümü olarak tanımlamış kitabı. Bilmem daha bir ek yapmam gerekir mi?
Bir seyahatimde okumamın etkisi de bir başka oldu. Kitabın her bir kısmı anlam kazandı gözümde. Yol
Kah mutlu olduğum kah üzüldüğüm kah haddinden fazla tasalandığım vakitler olur bazen, işte bu anlar gittikçe daha fazla uğramaya başladı bana. Hatıralarımda , beni öyle hesapsızca, öyle kuvvetle sürükleyip götüren ve kendime bile açıklayamadigim öyle bir şey var ki birkaç saat boyunca etrafimdaki her şeye karşı kayıtsız kaldığım, gerçekte yaşanan her şeyi unuttuğum oluyor.
Cehalet, acizlik, umutsuzluk; bu üçü birleşince öyle çılgınca bir cüret doğurur ki hiçbir şey umulmayanlara beklenmedik hareketlere cüretleri işte bundan ileri gelir.
Sayfa 248Kitabı okuyor
Öyle bir yerdeyim ki;
Ne gitmesi mümkün,
Ne kalması mümkün olan,
Öylece bir yerdeyim işte.
Vazgeçmekle direnmek arasında,
Akla karanın tam ortasındayım.
Kaybetmenin arifesinde,
Yeni bir hayatın eşiğindeyim.
Kalsam canım yanacak,
Gitsem hayatım.
Mevlana Celaleddin-i Rumi
#Zeo
Daldırdım elimi denize
Avucumda bir balık
Çırpınıyor çırpınıyor
Nasıl da rahatlıyor insan
Bir şeyi başardığımdan değil
Rahatlıyor işte
Şöyle bir tepelere çıkıp
Püfür püfür esen rüzgara karşı
Dursam dikilsem kollarımı açarak
Yüreğimdeki acılar söküp atılacak gibi
Rahatlayacakmışım gibi
Öyle işte
Zeo
Seyahatte, kafanı boşaltmışken iyi düşünürsün; bir yerden bir yere giderken iyi düşünürsün; yürürken, yemek yerken iyi düşünürsün. Tuvalette bile düşünürsün yahu! Ama iyi düşünmek için esasen yalnız kalmak gerekir. Bu temel şarttır, yalnız kalmayı bilmek gerekir. Yalnız kalmayı bilmeyen milletlerden fazla bir şey çıkmaz. Mesela iyi bir düşünür çıkmaz.
Maalesef biz Türklerin böyle bir kabiliyeti yok, bu yüzden de bizden iyi düşünür pek çıkmıyor. Aptal olduğumuz için mi? Estağfurullah. Ama şu var; Türk yalnız kalamaz, milletimizde böyle bir huy yoktur. Beraber ders çalışır, beraber yazı yazar, beraber gezmeye gider, beraber aylaklık eder. Türkler sinemaya bile tek gitmez; yalnız kalmayı bilmez, sevmez. Yalnız olmamanın getirdiği garantiye, yani tehlikeden uzak yaşamanın konforuna güvenir. Ama işte bu garanti de yaratıcılığı sakatlar, iş çıkarma kabiliyetini azaltır.
Yalnız kalamayan insanın düşünce ve gözleme kabiliyeti yarım oluyor. Bu yüzden ben insanlara yalnız kalmayı öğrenmelerini öneriyorum. Yalnız kalmayı bilmek iyidir, önemlidir; Türkiye gibi bir yerde avantajdır. Zira evlilik müessesesi bile bizde yalnız kalmamak üzerine kurulmuştur. Halkımız evliliğin gerçek mahiyetini anlamaz. Evlenince, kumrular gibi dip dibe oturmaları gerektiğini zanneder. Öyle şey olur mu? Biraz da birbirinden ayrı duracaksın. Nefes alacak, aldıracaksın.
Evlilik sürekli dip dibe duracak, yan yana yürüyecek bir şey değildir. Çok açık ki bunun da artık anlaşılması lazım. Tabii herkesin kendisini, yaşamının onda sekizinde aynı yerde bulması da evlilikle bağdaşmaz.
Sayfa 74Kitabı okuyor
Egodan değil :)))
Arkadaşlar 
bidünyakitapgrubu nun instagram hesabında benim fotomunda olmasının nedeni egom değil. Bunu bilmeyip de diyen çok üye oldu. İnstagram uygulaması kendi foton logoda olmayınca ve tam isim yazmayınca mavi tik vermiyor. Denedik her türlü olmadı. İlk başta grubun logosu vardı. Düşündüğünüz gibi öyle egolu biri değilim yani. 27 tane yöneticim var ve ortaklaşa kararlarla yürütülen bir yapıyız. Egolu olmam daha cazip görünüyor belki, konusu oluyor ama cidden öyle değil üzgünüm. Tamamen instagramın kendi işleyişi ve kuralları. Tam adımı da yazmak istemezdim hatta ama işte kurallar. Bilginiz ola. :)))
Filistin Direnişinin Unutulmaz Sesi:Amerikalı Aktivist Rachel Corrie
Corrie, özellikle işgalin orantısız gücü ortasında kalan Filistinli çocukları gördükçe birçok defa işgal askerleri ile Filistinliler arasında kendisini bedenen siper etmişti. Filistin’de kaldığı süreçte ailesine gönderdiği mektuplardan bir tanesinde taşıdığı bu derdini şöyle yazmıştı; “Dün iki küçük çocuğun ellerinden tutmuş olarak tankların ve bir nişancı kulesinin, buldozerlerin ve jiplerin önünde evini terk eden bir babayı seyrettim. Hepsinin birden vurulacaklarından endişe ettiğim için tankla onların arasında durdum. Bu her gün oluyor, ancak bu babanın iki çocuğuyla öyle aşırı üzgün bir halde yürüyüp çıkışları beni çok etkiledi… Bu durmalı. Hepimizin her şeyi bırakıp hayatlarımızı bunu durdurmaya adamamızın iyi bir fikir olduğunu düşünüyorum. Dünyaya geldiğimde istediğim şey bu değildi asla. Capital Gölü’ne bakıp ‘işte büyük dünya bu ve ben onun bir parçası olacağım’ dediğimde bunu kastetmemiştim. Ben içinde hiçbir çaba göstermeksizin müreffeh bir hayat yaşayıp bir soykırım parçası olduğumun farkına bile varmadan çıkıp gideceğim bir hayata gelmedim...”