Neva üzerinde yürürken, bir an için durdu ve nehrin ötesine, ufukta bir yanıp sönen sönen kanlı günbatımının son erguvanıyla kızaran dumanlı, soğuk ve bulanık uzaklara delici bir bakış attı. Şehrin üzerine gece çökmüştü ve Neva'nın donan kardan şişen bütün engin alanına, güneşin son ışıltısıyla birlikte, dikenli kırağıların sonsuz sayıda kıvılcımı döküldü. Yirmi derecede dön vardı. Ölümüne koşan atlardan, koşturan insanlardan donmuş buhar yükseliyordu. En küçük sesten hava titriyordu ve sanki devler gibi, iki kıyının bütün çatılarından soğuk göğe doğru duman sütunları kalkıyor ve yükseliyordu, sütunlar yolda örgü örgü oluyor ve çözülüyordu, öyle ki , sanki eskilerin üzerinde yeni binalar yükseliyordu,havada yeni bir şehir inşaa ediliyordu...
Sayfa 69Kitabı okudu
Gözlerimin Eskisi Gibi Bakmadığını Hissediyorum...!
Biraz Yorgunum Da...!
Kelimelerim Artık Ağır Geliyor...!
Cümle Kurmak Bile İstemiyorum Bazen...!
Kim Gitmiş;
Kim Kalmış;
Kaybettiklerim;
Kazandıklarım;
Herkes Gitmek İstiyor
Bu günlerde herkes gitmek istiyor.
Küçük bir sahil kasabasına,
Bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara…
Hayatından memnun olan yok.
Kiminle konuşsam aynı şey…
Herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.
Öyle “yanına almak istediği üç şey” falan yok.
Bir kendisi…
Kesin sandığım inançlar, sabah kahvaltısında kuşku yer. Öyle günler olur ki Montevideo’da ya da başka her hangi bir yerde kendimi yabancı hissederim. Böyle zamanlarda (güneşsiz günler, aysız geceler), hiçbir yer benim yerim değildir ve hiç kimse, hiçbir şey bana bildik gelmez. Sözcükler, değindikleri şeylere benzemez olmuş gibidirler, hatta kendi seslerinin karşılığı bile değildirler sanki. O zaman ben de bulunduğum yerde değilimdir.
Gövdemi bırakır, belirli bir hedef gütmeden uzaklara giderim; kimseyle, hatta kendi kendimle bile birlikte olmayı istemem; ne adım vardır artık ne de ad taşıma isteğim; böyle zamanlarda ne ben bana seslenmek isterim ne de başkalarının bana seslenmesini.
Çok şımarık bir kız, hem de çekilmeyecek kadar, Ama bilirsiniz, şımartamaz kimse kendini bu kadar.
Kim şımarttı onu böylesine? Ah kim gerçekten?
Kim var etti neyi istediyse olurolmazyerden?
Kim yaptı onu böyle arsız bir çocuk?
Kim yaptı bunları? Kimlerdir sanık?
Hiç öyle uzaklara bakmayın
Suçluları hemen yanında arayın.
Onlar - maalesef çok acı -
Onu çok seven ANAsıyla BABAsı.
Can Yayınları
Hiç korkma. Öyle uzaklara gitti ki dönüş yolunu bir daha asla bulamayacak.
Sayfa 179Kitabı okudu
Kimse bilemez kimsenin sınırlarını, düşüncelerini. Nasıl hitab etmiş mesela anlayamaz. Herkesi seviyorum; artılarını, eksilerini, bazen bir gülüşünü. Herkesin kalbimde doldurulmuş bir yeri var. Ama öyle birkaç tane insan var onların yerini bilmiyorum. Neden onlara yer aramalıyım onu da bilmiyorum. Bildiğim tek şey sınıra ihtiyaç duymadığım. Sevginin ölçüsü var da ben mi bilmiyorum? Kalbimin ne bir ölçüsü ne de bir rengi var. Yolda giderken, uzaklara dalarken ve ararken bir şeyleri; birini çok sevebilirim. Birini bulmak için çıkarken yola, yolda bulduğum çok farklı olabilir. Kim bilebilir benim kimi neden sevdiğimi ya da kim anlayabilir. Kendimden bulduğum şeyler çoğunlukta. ✍🏻🦉
