Özdemir Asaf, Türk şiirinin belki de en zarif en kibar şairlerindendi. Pelerin ile dolaşır, jestler yapmayı severdi.. R’leri söyleyemezdi ama hayatın tadını çıkararak yaşamayı hep iyi bilirdi.
Özdemir Asaf şiire farklı bir bakış açısı getirdi. Şiirin öylesine bir yapısı vardı ki Özdemir Asaf’ı okuyan uzmanı değil biraz bilen biri, “Bu şiir Özdemir Asaf’a ait veya bu şiir Özdemir Asaf’ın” diyebilirdi. Şiirin bir yoğun anlatım, yoğun kelimeye getirme işlemi olduğunu çok iyi bilen bir şairdi. Uzun şiirleri de vardı ama öyle ikilikleri dörtlükleri var ki gerçekten de onlar bir uzun şiirin bütün özünü taşırdı..
Özdemir Asaf, Türk şiirinin belki de en zarif en kibar şairlerindendi. Pelerin ile dolaşır, jestler yapmayı severdi.. R’leri söyleyemezdi ama hayatın tadını çıkararak yaşamayı hep iyi bilirdi.
Özdemir Asaf şiire farklı bir bakış açısı getirdi. Şiirin öylesine bir yapısı vardı ki Özdemir Asaf’ı okuyan uzmanı değil biraz bilen biri, “Bu şiir Özdemir Asaf’a ait veya bu şiir Özdemir Asaf’ın” diyebilirdi. Şiirin bir yoğun anlatım, yoğun kelimeye getirme işlemi olduğunu çok iyi bilen bir şairdi. Uzun şiirleri de vardı ama öyle ikilikleri dörtlükleri var ki gerçekten de onlar bir uzun şiirin bütün özünü taşırdı..
Sana gitme demeyeceğim.
Üşüyorsun ceketimi al.
Günün en güzel saatleri bunlar.
Yanımda kal.
Sana gitme demeyeceğim.
Gene de sen bilirsin.
Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim,
İncinirsin.
Sana gitme demeyeceğim,
Ama gitme, Lavinia.
Adını gizleyeceğim
Sen de bilme, Lavinia.
Platon (Eflatun), “Kendini bilmek ruhunu bilmektir” derken, 
Aristoteles, “Kendini bilmek tüm bilgeliğin başlangıcıdır” sözünü
