kitap, terabi sürecinin terapist ve hasta bakış açısıyla ikili olarak gelişiyor. bunların değiştirilmemiş, doğal raporlar olması insana çok şey katıyor. hem yalom'da, hem de ginny'de varolan yazma ve benzetme becerisi ve ikisinin de samimiyeti sayesinde çok daha keyifli bir hale geliyor.
özellikle yalom'un açıklığı insanı şaşırtıyor. hem inişleri, hem çıkışları anlatması, hiçbir şeyden kaçmaması, kaçtıklarını da açıklaması, en sonunda yardımcı olup olmadığı kapısını oluyucuya bırakması, bu konuda iyimser yorumları olmasına rağmen net bir şey söylememesi çok etkilyici
-ginny'nin geçmişini incelemiyor. çoçukluğunu ailesii irdelemiyor. buna karşı direniyor. bunun için çok açıklayıcı ve bence doğru bir cümle var:
"geçmişin determinist itiilişleriyle itildiğimiz kadar geleceğin mıknatısıyla da çekilebiliriz"
