Sacmalık.
İnsanlarla iletişimde olmak istemiyorum,kendi düşünce yapılarına göre seni analiz eder ve yorumlarlar.Dünyayı kendileri gibi görmek acınası bir durumdur,çünkü her şeyin sebebini kendileri olarak kavrarlar.Diğer taraftan bu yüzden insanlara beni doğru anlamaları için açıklamalar yaparak kendimi ifade etmek yani ispat etmek gibi zaman kaybı yaşatan varoluş yoktur.Artık insanların düşüncelerini çok umursamıyorum ve kendim olmaktan vazgeçmiyorum.Yani benim saygılı hareketimi yalakalık veya eziklik olarak görüyorlarsa,bu kendilerinden kaynaklıdır,benim yanlış olduğumdan değil...Hepimiz insan olmamıza rağmen nasıl bir birimizden çekingen ve bu kadar uzağız....Aslında her bir insan aileden biriymiş gibi sıcak olacakken.Hayvanlara karşı bile yakınız,onlarla anlaşırız ama biz insanlar arasında yarattığımız bağlar ve bağımlılıklar sayesinde ikili,3lü....hallere bürünüyoruz diğerlerine karşı.Gösterişli yaşayan ve kendimiz olmamak.
Film alıntıları:Spellbound (Öldüren Hatıralar, 1945)
İyi filmlerin zamana meydan okumak konusunda en az edebiyat kadar, hatta daha fazla yeteneği olduğunu hep düşünmüşümdür. Hitchcock'un Spellbound'u da bu gerçeği yeniden önüme koydu. Hitchcock bu filmde Freud'un Psikanalizi ile bir cinayet vakasının çözümlenişini kendine özgü çekim üslubuyla sunuyor bize.
'Düşlerin yorumu' ile ilgili bölümde
Kişi, amaca ulaştığında doyum noktası ile
beraberinde sıkıntıdan nasibini almaktadır.
Bu nasiplik, doyum noktasında
*hayatı anlamsız* kılar mı ?
hedefe ulaşma süreci keyf verici iken,
hedefin bittiği noktada var olmanın zevki bittiği için
yaşamak anlamsızlaşmakta mıdır ?
İnsanlık tarihi bu anlamsızlığı örtme adına
ferde sürekli
