seyyahı avare
@sefanurkuzlu
Ne içimdeki sokaklara sığabildim. Ne de dışarıdaki dünyaya..
öğretmen
lisans
21 Mart 1996
19 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
...Bir mezhebi anlamadan ve bütün inceliklerine vakıf olmadan reddetmek karanlığa taş atmaktır.
Sayfa 32Kitabı okuyor
Öncelikle benim isteğim her şeyin hakikatini bilmektir. O halde ilmin hakikatinin ne olduğunu öğrenmem gerekir..
Sayfa 21Kitabı okuyor
...Allah ın kitabı her ölüm anında hayat, her karanlıkta Nur ve her bilinmeyen konuda ilimdir.
Okur Takip Önerileri
"Mezahirde acep ne var arada, kamu işler anınladır verada"
Yani siz eşya ve olaylar için görünürde pek çok sebepler bulabilirsiniz ama aslında arka planda her şey Allah'ın eliyle olmaktadır...
İnsan iradesini hesaba katmaması dışında ne değerli cümle..
Bu fena mülküne ibretle nazar kıl ey can!
Gafleti eyle heba! Hali değildir meydan.
Kani Sultan Süleyman? Kanı İskender Han?
Sad-bezar ömrü sürür ile geçirsen bir an..
Ne güle bülbüle bak a gözüm bağ ı cihan
Kime yar oldu muradınca, felek-i devr i zaman?
Tama ve hırsa uyup nefs ile makbur olma.
Rahatın zail olur, nam i meşhur olma.
Sohbeti arif billaha eriş, dûr olma.
Saltanatı mesnedi dünya ile mağrur olma.
Saatin kendisi mekan, yürüyüşü zaman, ayarı insandır.
En iyisi düşünmemekti. Kaçmaktı. Kendi içime kaçmak. Fakat bir içim var mıydı? Hatta ben var mıydım?
Korku ve insan, korku ve insan talihi, insanın insana hücumu, o hiç yere düşmanlık. Fakat neyi aldatabilirdim, kime anlatabilirdim? İnsan neyi anlatabilir? İnsan insana, insanlara hangi derdini anlatabilir? Yıldızlar birbiriyle konuşabilir, insan insanla konuşamaz...
O'nu bulmak gerekiyor, kendi ben'inde bu asıl pınarı bulmak, Onu bulup özümlemek gerekiyordu!
"Senin ruhun bütün dünyadır."
"Çocuk kalbinin, çocuk ruhunun bağdaşamadığı her şeyi reddettin. İşte beni teselli eden de budur. Bir şimşek gibi yaşadın sen. Bir defa çaktın ve söndün. Şimşeği çaktıran göktür. Ve gök ebedidir. İşte budur beni teselli eden. Bir başka tesellim daha var: İnsandaki çocuk vicdanı, tohumdaki öz gibidir. Ve o öz olmadan tohum filizlenmez, gelişmez. Yeryüzünde bizi neler beklerse beklesin, insanoğlu doğdukça ve öldükçe, insanoğlu yaşadıkça, hak ve doğruluk denen şey de var olacaktır..."
İnsanlar niçin böyle yaşıyorlardı? Niçin bazıları iyi bazıları kötüydü? Niye bazıları mutlu, bazıları mutsuz? Niye bazılarından herkes korkar da bazılarından kimse korkmaz?
... Atalarının adlarını, kim olduklarını unutanlar, kötülük yapmaktan utanmazlarmış. Çünkü o zaman insanın nasıl biri olduğunu ne çocukları bilirmiş ne de çocuklarının çocukları.
İnsanın mutlu olması ve bu mutluluğu başkalarına da vermesi bazen ne kadar kolay oluyor! Hep böyle, evet tam o anda olduğu gibi yaşamalıydı insan. Ama gerçek hayat bu değildi. Mutluluğun yanısıra, peşini hiç bırakmayan, insanın ruhunu, bütün hayatını allak bullak eden felaketler, mutsuzluklar da vardı....sevincinin tadını çıkarmasına engel olan bir kaygı da kemiriyordu içini.
İnsan içindeki ışığa göre hareket eder, bundan ötesini kimse beceremez..
