Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.25
serdar şahin
serdar şahin
@serdarsahin
Yüksek Lisans
istanbul
173 okur puanı
Ekim 2015 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Puslu Kıtalar Atlası'nı oldukça çok beğenmiştim. Elime bu kitap geçince bunu da hemen okumak istedim. Kitap da yine az da olsa olağanüstü olaylar var. Ama gemicilik terimleri o kadar yoğundu ki kafamda birçok sahneyi canlandıramadım. Bu yüzden okuması biraz zor oldu benim için. Bu terimlere aşina olanlar ya da gemilerle ilgilenenler eminim olayları daha iyi anlayabilir ve kitaptan da daha çok lezzet alabilirler. Ben gemideki kişilerin kendi aralarındaki muhabbetlerini çok sevdim. Bu kişilerin yaşamları hakkında verilen küçük hikayecikler, kişilerin iç dünyasının yansıtılışı, hurafelerin, mitlerin ortaya çıkışı yine hoşuma giden kısımlarıydı. Ama bir bütün olarak baktığımda hikayenin akışı, sonuç kısmı beni çok etkilemedi. Puslu Kıtalar Atlası'ndan sonra sönük kaldı.
George Orwell'in tanınmış bir yazar olmadan önce Londra ve Paris'te geçirdiği yılları anlattığı bir nevi otobiyografik bir eser. 20. yüzyılın ilk yarısı, iki dünya savaşı arasında, dünyada da ekonomik buhran var. Kendi çektiği zorlukların yanında kendisi gibi epey bir insanın hiç insancıl olmayan koşullarda nasıl yaşadığını güzelce anlatıyor. Binlerce evsiz insan, bulabildiği parayla ahırdan farksız otellerde ya da pansiyonlarda kalmaya çalışırken, boğazından da ekmek üzeri margarin ve bulabilirse de sıcak çay geçebiliyor. Bunları bile bulmak için tüm gün yürümek zorunda kalıyorlar. Kimisi alışkanlıktan, kimisi de işsizlikten bu hayatı yaşıyor. Kitabı okurken bazen gerçek mi bunlar diye düşündürüyor. Aklıma Türkiye geliyor. Sokaklarda gördüğümüz, sokaklarda yaşayan insanlar, tinerci çocuklar aklıma geliyor. Ama ülkemizde George Orwell'ın bahsettiği kadar bir perişanlık olduğunu düşünmüyorum çünkü ülkemizde iyi kötü aile ve akrabalık bağları var. Sonuç olarak, kitap muhakkak okunması gereken bir kitap olmayabilir, ama toplumun belirli bir kesimini anlamak açısından okumanızı tavsiye ediyorum.
Reşat Nuri'nin çerez niyetine hemen okunabilecek kitaplarından biri. Yine dönemindeki toplumun yaşantısı, ahlaka bakış açıları, halkın durumu yansıtılmış. Okunması elzem bir kitap mı değil.
Okur Takip Önerileri
II. Dünya Savaşı'ndaki Nazi zulmünü iki çocuğun penceresinden anlatan güzel bir kitap. Baştan söyleyeyim, kitabı, özellikle sonundaki vurucu bitişi oldukça beğendim. 9 yaşındaki Bruno ailesi ile birlikte, bir Nazi subayı olan babasının Auschwitz kampından sorumlu olarak atanmasından dolayı kampa yakın bir eve taşınıyor. İçindeki keşfetme arzusu ile etrafı araştıran Bruno, kamptaki esir bir Yahudi çocuğu ile kampın sınırını oluşturan dikenli tellerin iki yanında birbirleriyle arkadaşlık yapmaya başlıyorlar. İşte burada çocukların o masum halleri, etraflarında olan olayları çocuksu bir şekilde yorumlamaları kitapta çok güzel ve dokunaklı bir şekilde veriliyor. Hatta Bruno, dışarıda hiç arkadaşı olmamasından kampın içinde de çok çocuk olmasından dolayı içeride olmaya özeniyor. Farkında değil Bruno oranın ne olduğunun. Hayal dünyasında ve onun için geçerli tek şey oyun. Hiçbir fikri yok gerçekten. Belki 9 yaşındaki bir çocuktan etrafında olan olayların daha bir farkında olmasını bekleyebilirsiniz. Bu açıdan dramatize edilmiş ve gerçeklikten biraz kopmuş olarak bulabilirsiniz kitabı. Diğer taraftan diğer çocuk, Schumuel ise bazı şeylerin ters gittiğinin biraz farkında, çünkü etrafında kızgın askerler var. Sonuç olarak bunları düşünmeden kendinizi kitabın içine bırakın, çocukların naif dünyasına salın kendinizi.
Kirli ilişkiler, yolsuzluk yapan yöneticiler, bir yanda fakir halk. Çöplükten o günkü iaşesini çıkarmaya çalışan bir lokmaya muhtaç, derme çatma barakalarda yaşayan binlerce çocuk. Bir kurgu olabilir kitabımızdaki hikaye. Ama bu betimlemeler gerçek. Zenginliğin ve fakirliğin bu kadar ayrıştığı bir ortam resmediyor kitabımız. Okuduğunuzda bir yandan kendi halinize şükrediyorsunuz, bir yandan da bu insan onuruna yakışmayan ortamı bertaraf edememekten dolayı bir ümitsizliğe kapılıyorsunuz.
Kitabın ana konusunu çöplükte buldukları bir çanta ile polis kovalamacasının içine düşen üç çocuğun mücadelesi oluşturuyor. Edebi olarak yüksek perdeden söz incileri yok. Ama ara ara bazı sözleri tokat gibi vuruyor yüzünüze. Sonuç olarak, kitabı okumak elzem olmasa da kitap kurtlarının bu kitabı da okumalarını tavsiye ediyorum.
Ahmet Ümit'i biliyorsunuz.Onu anlatmama gerek yok. Bu okuduğum 3. kitabı. Bab-ı Esrar ile İstanbul Hatırası'nı okumuştum. İki kitabı da çok beğenmiştim. Bu kitabı da beğendim. İçinde 3 hikaye olan bu kitaptaki hikayeler öyle karmaşık, çetrefilli cinayet olaylarından bahsetmiyor. Belki de polisiye tarzı roman okuyanlar için vasat bir kitap bile olabilir. İstanbul Hatırası'ndaki gibi bir kurgu, olay örgüsü, enfes tarihi bilgi ve betimlemeler yok. Ama ben kitabı müthiş, dahiyane bir kurgu taşıyor, insanı oldukça ters köşe ediyor diye sevmedim. Aksine kitabın içinde geçen insanların hayat hikayelerinin anlatılmasını, bu hikayelerin basitliğini, Nevzat Komiserin ruhunu, karakterini ve etrafı ile olan ilişkilerini sevdim. Sanki bir Behzat Ç'den 3 bölüm seyredermiş gibi hissettim kendimi. Öyle ters köşe yapmalara, edebi işçiliğe her zaman gerek yok. Bir şey katmasına da gerek yok. Kitap açıkçası okurken beni heyecanlandırdı, içindeki hayat hikayelerine, insanın doğasının bazen basitliğini bazen karmaşıklığını gösteren üslubuna bayıldım. Sonuç olarak sıkılmadan hemen bitirdim ve bu kitap Ahmet Ümit'in bütün kitaplarını okumak için içimde bir heves uyandırdı.
Bazen kitabın sanatsallığını bir kenara bırakıp güzel bir film seyrediyormuş gibi size hoşça vakit geçirmesi yeterlidir. Bu kitap da onlardan biri. Ahmet Ümit'in okuduğum diğer iki kitabına göre sönük kalsa da bu kitabı da Ahmet Ümit'in hatrına ve güzelce vakit geçirmek adına okuyabilirsiniz.
Maupassant tarzı hikayecilik diye edebiyat literatürüne girmiş Guy de Maupassant daha ne olsun. Kitaptaki hikayeleri okuyunca evet böyle anılmayı hak ediyor diye düşündüm kendi kendime. Maupassant hikayelerinde herkesin başına gelebilecek hadiseleri oldukça güzel bir üslup ve akıcılıkla bize anlatıyor. Kitabın önemli bir kısmını oluşturan Toparlak hikayesi baştan okuyucuyu (yani beni :)) yakalıyor. İnsanların bencillikleri, zor zamanda ve işi düşünce hor ve hakir gördüğü insanlara nasıl çıkarı için yaklaştığı ve nihayetinde zor durumdan çıkmak için yine o aşağıladıkları kişileri nasıl bencilce uçuruma ittiği resmediliyor. Diğer hikayelerde de insanların hayat mücadeleleri, bir yanda zenginlik ihtişam bir yanda fakirlik tam 19. yy hayat gerçekleri. Belki çoğunuz hikayeleri okurken hikayelerin nasıl bir sonla biteceğini tahmin edecektir ama bu kesinlikle hikayenin heyecanını ve akıcılığını etkilemiyor. Velhasıl okuyun, okutun efendim.
1000kitap platformunda çoğunluğumuz kitabın güzelliğinden bahsetmiş. Zaten en çok okunan kitaplardan biri. En başta söylemek istiyorum kitabı ben de oldukça beğendim, ancak kitabın en çok okunanlar listesinde olması, her tarafta adını görmemiz ve popülerliğinden dolayı büyük beklentiye girmiştim ve o beklentinin yüzde yüz karşılandığını
Bir kitabı okuduğumda eğer onun sinema uyarlamasını merak edip hemen seyretmek istiyorsam bence o kitap çok güzeldir. Çocukluğumuzdan beri karşımıza çıkan kitaplardan biri olan Büyük Umutlar benim için akıcı, güzel bir kitaptı. Kahramanımız Pip çocukken ona çok da iyi davranmayan ablasının yanında yaşamakta ama ablasının tam tersi karaktere sahip altın kalpli eniştesi Joe ile de şefkat ve sevgi yönünden teselli bulmaktadır. Pip'in hayatı bir mahkum kaçağı ile karşılaşması ve korkusundan ona yardım etmek zorunda kalması ile zengin ve yaşlıca bir kadının evine gitmesi ile değişmektedir. Pip'in başına gelenler üzerinden hem İngiliz toplumunun o zamanki durumunu, sosyal ve ekonomik yapısını anlama imkanımız oluyor hem de Pip'in kolay bir servete sahip olmak için toplum içinde saygın bir birey olmak için nasıl da çalışmayı bir kenara itip şekilcilikle (konuşma, yeme-içme adabı dersleri vs) yetinmeye çalıştığını gözlemliyoruz. Sonuç olarak okunması gereken oldukça güzel bir kitap.
Son Ada'nın Çocukları kitabı hem çocuklara hem de yetişkinlere hitap eden akıcı ve güzel bir kitap. Huzur içinde yaşayan bir adaya gelen emekli bir devlet başkanının adayı nasıl kaosa sürüklediği anlatılırken, bir çocuğun gözünden ada halkının da nasıl manipüle edilerek yaratılan kaos ve kötülükte payının olduğu resmediliyor. Bir nevi diktatörlük hikayesi olan kitap Hayvan Çiftliği ile Küçük Prens arasında gidip geliyor. Kitapla ilgili diğer okuyucu arkadaşların yorumlarına da baktım, bir yorumda kitabın küçüklerin siyasileştirilmesi eleştirisi yapılıyordu. Ona göre çocuk dediğin doğayı sevsin, iyi birisi olsun ama büyüklerin işine karışmasın özellikle protest bir yaklaşıma sahip olmasın. Tabiki kendi görüşü ama ben katılmıyorum. Bence bu kitap hem çocuklara, hem gençlere hem de yetişkinlere susarsak, sorgulamazsak nasıl algılarla yönlendirileceğimizi basit bir olay kurgusu üzerinden anlatıyor.
Mesaj vermeye çalışması, siyasi olması ve hatta okuyan üzerinde bu hikayede anlatılanlar nasıl da ülkemizi resmediyor şeklinde gözümüze sokulması yüzünden kitabın edebi yönünü sorgulayabiliriz. Kitabın mesaj vermek istediği çok açık. Belki de direk siyaset yapmak için yazılmış bir kitap. Ama ben bu gözümüze sokulan mesajlardan rahatsız olmadım. Bence rahatsız olunması gerekiyorsa gerçek hayatta bu başımıza gelenler, ülkemizdeki büyük kutuplaşma, bencillik, düşmanlık sorgulanmalı. Zaten kitap da bize sorgulayın diyor. Doğayı bozmayın diyor. Ben bu yüzden kitabın tarzından rahatsız olmadım. Aksine, herkesin okuması ve üzerinde düşünmesi gereken bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Aziz Nesin'in yine hiciv dolu bir başka eseri. Toplumdaki, bürokrasideki çarpıklıkları resmeden Aziz Nesin yine abartı ve kara mizah öğelerini ustalıkla kullanmış. Şöyle çok kafa yormayacak, keyifle okunup hızlıca bitirilebilecek çerezlik bir kitap.
Sembollerle dolu, anlaşılması zor bir kitaptı benim için. Evet Marquez'in kendine has, olağan dışı bir üslubu var. Ama bu beni epey aştı. Belki Marquez'in kendi toplumundan birisi olsam sembolleri, atıfları daha iyi anlayabilirdim. Ya da kitabı sabırla, yavaş yavaş okusaydım ve cümleleri kafamda tasavvur etmeye çalışsaydım daha farklı olabilirdi. Psikoloji ve benzeri alanlarda birikimi olanların ya da entellektüelitesi iyi olanların daha çok beğenebileceği bir kitap. Ben de bazı bölümlerini beğensem de sonuç olarak ağır bir kitaptı.
Bol bol balıkçılık terimine maruz kaldığım bu kitap kadın bir balıkçının hayat hikayesi üzerinden Kurtuluş Savaşı döneminden bir kesit sunuyor. Aslında hikayenin bu ana konu üzerinde döndüğü beklentisi ile kitabı okuyunca Kurtuluş Savaşı'nda Halime Kaptan'ın nasıl katkı sağladığı ile ilgili hikayeye kitabın sonlarında küçük bir yer verilmesi biraz hayal kırıklığına uğratmıyor değil. Ama yine de halkın o dönemdeki akıl karışıklığı, savaş psikolojisi iyi resmedilmiş. Rıfat Ilgaz'ın okuduğum bir diğer kitabı "Karartma Geceleri" ile karşılaştırınca biraz sönük kalsa da okunabilecek bir kitap olduğunu düşünüyorum. Nihayetinde Rıfat Ilgaz yazmış. E benim de öyle çok edebi bir bilgim yok, amatör bir okuyucuyum.
Aziz Nesin'in kitapları arasında az okunanlardan biri olan bu kitap yine bir kara mizah ve absürt komedi örneği. Aziz Nesin'in genel tarzına ilişkin Mahmut ile Nigar kitabında uzun bir inceleme yapmıştım. Burada tekrar o ayrıntıda bir değerlendirme yapmayacağım. Mahmut ile Nigar kitabı kadar beğenmedim. Bakın Mahmut ile Nigar için ne demişim.
Ahmet Hamdi Tanpınar'ı okumak emek ve özveri istiyor. Ben de bu özveriyi her zaman sağlayamadığım için kitabı okuması da uzun sürdü. Ne yalan söyleyeyim özverili okuduğumda da her cümle üzerinde düşünemedim. Ama biraz yüzeysel okusam bile kitaptan oldukça zevk aldım. Ankara, Erzurum, Konya, Bursa ve İstanbul'un anlatıldığı bu kitapta aslan payını İstanbul alıyor. Ama ne alış o öyle. Tarihten kesitler, ismini ilk defa duyduğum birçok tarihi kişilik, olaylar... Müthiş bir zenginlik gördüm ben. Entellektüel seviyemin yüksek olmasını, tarihi bilgilerimin daha fazla olmasını isterdim. Eminim İlber Ortaylı bu kitabı okuduğunda müthiş bir zevk almıştır. Onun için AHT'ı okumak emek ve özveri istiyor dedim. Ömrüm yeterse her 10 yılda bir tekrar okumak isteyeceğim bir kitap. Kültürel bir zenginlik. Her tarih sevdalısının muhakkak okuması gereken bir eser.
