Şiir benim bütün sesim,
Güzel sözüm, iyi kalpli halkım için.
Unvan peşinde, şans peşinde, şöhret peşinde,
Birileriyle yaşamış değilim çoğalmak için.
Fikirlerini tek balına huzurla seslendiren,
Bizim gibilerin bini gelip, binidir giden.
Şairler var, çaresiz saklanıp, gizlenen,
Şairler var, içinden sakinleşip sönen.
Bizim gibilerin bini gelip, binidir giden.
Bizi onların herhangi birine,
Yücesine de sayma, irisine de.
Şairdir, yazı yazan Kazakların hepsi,
Fakat Abay, yeniden dirilir mi?
Düşünceli genç!
Şiir benim sırdaşım gibi,
Sırrımı paylaşsam da, müptelalığım dinmez ki.
Sayfa 40Kitabı okuyor
13 Kasım 1973: Atsız Toptaşı Cezaevi'nde
Dört aylık rapor Adli Tıp'ta Kasım ayına kadar bekledikten sonra kabul edilmemiş; reviri olan bir cezaevinde cezanın çekilebileceği belirtilmiştir. Bunun üzerine Atsız, "13 Kasım 1973 Salı günü davet edildiği Bostancı Karakolu'ndan İstanbul İnfaz Savcılığına sevk edilmiş ve orada resmî
Ötüken Dergisinin İşleri: Ötüken'e gelen şiirleri okuyup basılabilecek olanları seçmek de Atsız'ın işidir. Bu arada bir de roman yarışmasında jüri üyesidir: "Ötüken hakkındaki tenkitlerinde de haklısın ama ne yapalım? Eldekiler bunlar. Daha iyi şiir istiyorsun. Ben, bana gelen okkalarla şiirin en iyilerini seçip Sançar'a
Yürüyelim, meydanlar bizim,
Kanlı zafer şarkıları ağzımızda,
Düşeni bırakmadan yollara düşelim,
Kurdun kuşun hakkı var bu topraklarda,
Doğmamış yetimin,
İş cünayetlerinde ölen kardeşlerimizin,
Ve ölüme gönderilip maden ocaklarında ekmek peşine düşen
Madencilerin,
Bütün emeğiyle geçinmek için,
Namusunu satmayan devrimcilerin,
Hep yanında olduk peşindeyiz,
Bizleri açlığa mahkum eden zalimlerin.
Bir şey var ki biz dünyadakiler için
Boyuna üzülmesi
Boyuna dayanması düşüyor
Yaşadıkça altın yüreğinin
Bu pırıl pırıl dünyayı
Bizimle yaşar her şey sonsuz bir sevinç içinde
Bizimle hiç şüphesiz
Alabalıklar, dereotları
Hiçbir şey daha güzel değildir herhalde Dünyada hiçbir şey
Bizim ona baktığımız
Duyduğumuz kadar yüreğimizde
Mutlaka yaşamalıyız
En çok da rüzgârda bir ağaç gibi hür
En çok keder içinde
En çok yaşamasını istediğimiz
YaşadıkçaKitabı okuyor
Sana buraya bazı şeyler koyuyorum. Yol boyunca aklında olsun. Lazım olursa açar okursun, Olmazsa da olsun, bir zararı yok burada dursun.
Şuraya bir cümle koydum. Bırak, acımızı birileri duysun. Hem zaten şiir niye var? Dünyanın acısını başkaları da duysun!
Acı mıhlanıp bir kalpte durmasın. Ortada dursun. Olur ya biri eline alır okşar, biri
Dialog
Dialog
Nasıl net gözlem yapa biliriz?
Olanları bir birinden nasıl ayıra biliriz?
Doğru,yanlış nasıl kolay anlarız?
Nasıl nura ulaşıb yalnışdan arınırız?
Derler insan çözülmez kutu bağlı.
Açılmaz bu kutunun hiç bir zaman sırları.
🍂Gülten Akın: “Şiir kimseye dokunmuyor ki.”
Sine Ergün: Gülten Akın şiiri ellinci yılını devirdi. Okur şiirlerinizle, hem dünyayı algılayışı ve bunu şiire işleyişiyle ayrıksı bir kadın şairin 1950'lerden bu yana yaşadıklarına, duygu ve düşüncelerine tanıklık ediyor hem de bu süreçte yaşanmış toplumsal olayları anımsıyor. Son kitabınız Kuş
MAKİNALAŞMAK
Dört katlı tahta bir evde oturuyorurum dördüncü katta odam.
Penceremin karşısında
20 katlı «beton-arme» bir apartıman var.
Yirmi asansör işliyor her saniye
damından temeline
temelinden damına.
Halbuki ben
karnına bir türbin oturtup
kuyruğuna çift uskur takmak isteyen adam her akşam
80 basamak tahta merdiveni tırmanıyorum.
Her basamakta yüz misliyle zarboluyor asansörle çıkan patronlara kinim.
Lakin yine nikbinim.
İnandım [ .......... ]
bizim olacak makinalar.
Ve ben makinalaşacağım ...
Yalnız o zamana kadar
büyük arzumu avutmak için
her sabah
dördüncü kattan bırakınca kendimi
seksen basamak merdivenin trabzanlarından vızzzzz .....
Kayıyorum ...
Kapıcı kocakarı
«Çıldırmış," diyor bana.
Bilmiyor ki ben - Ahmak!
makinalaşmak istiyorum ...
Bir fotoğraf kalacaksa bizden, biri ona baktığında
bizi birbirimize aşılayan ikiz duyarlığımızı görsün
Sözün örtüsünü açıp eylemi çıkarmak için ışığa
her adımda sınavdan geçiren alınyazımızı görsün
Yıkımın çarkı kırılsın da acıdan arınsın diye dünya
onca çileye sabırla direnip kafa tutmamızı görsün
Boğulan bir çığlık mı var zindan duvarları ardında
kimse duymasa bile bizim duyacağımızı görsün
Sessizliğe bürünse ortalık, herkes susacak olsa
yine de kısılmayan bir sesle konuşan ağzımızı görsün
Biri baktığında sevgilim bizden kalacak o fotoğrafa
her sevinci bir hasatta devşirip yaşadığımızı görsün
Yaşamın ürettiği sevinç ömrümüzün hasadıyla buluşunca
birbirimizin yüzünde bir yıldıza baktığımızı görsün
Bu sevdalı buluşmadan bir görüntü yansırsa yarına
ona bakan yalnız bizi değil, bizde ışıyan o yıldızı görsün
Varoluş sancıları herkeste varolmuş
XIX İLKGENÇLİK
İlkgençlik yıllarımda sürekli düşünmekten, hayal etmekten hoşlandığım şeylerin neler olduğunu söylesem, sanırım kimse inanmaz bana. Çünkü bunlar ne yaşıma ne de toplumsal durumuma uygun şeylerdi. Ama kanımca insanın toplumsal konumuyla ahlaki konumu arasındaki birbirini tutmazlık, gerçekliğin en şaşmaz belirtisidir.
Kendi içime
Sayfa 225Kitabı okuyor
Alman şairi Novalis’in bir sözü var: “Şiir aklın açtığı yaraları onarır.” Bu ancak Batı şiiri için doğru olabilecek bir hüküm. Bizim geleneğimizde ya da bizim tecrübemizde şiir “aklın açtığı yaraları onarmak” gibi bir iş yapmamış ve yapması da söz konusu değil.
İsmet Özel
Biz Seninle
biz senin, ancak bir su gibi
yürüyebiliriz gökyüzüne.
Tükendikçe belki biraz daha yükseğe,
tükendikçe ağaçların kuru vücudunda.
idrak edemediğimiz
bir mevsimi yaşıyoruz...
günlere,
kısa ya da uzun demek mümkün değil.